Te weinig ruimte voor uitwerking van personages en plot

Eind 2023 werd ik zeer positief verrast door The Serpent and the Wings of Night van Carissa Broadbent. Dit boek is een enorm populair Booktok boek, reden voor mij om sceptisch te zijn. Begin 2024 las ik het vervolg, The Ashes and the Star-Cursed King. Deze vond ik wat minder, maar nog steeds vermakelijk. Inmiddels zijn beide boeken in het Nederlands verschenen met dezelfde titels. Maar laat ik maar zwijgen over de vertaling van het eerste deel. Terwijl ik toen naar het tweede boek luisterde, viel mijn oog al op Slaying the Vampire Conquror. Ik dacht dat dit het derde deel in de “Crowns of Nyaxia” serie zou zijn, maar dat is het niet. Het verhaal speelt zich wel af in dezelfde wereld, maar is losstaand. Ik was toe aan een boek dat ik makkelijk weg kon lezen en dat ik, na een aantal tegenvallers, ook nog kon waarderen. Ik hoopte dat dit boek mij voorzag in mijn behoefte, ook al zijn losstaande verhalen niet mijn favoriet binnen het fantasy genre. Heeft het mij toch weten te verrassen?

Sylina heeft alles opgeofferd om haar godin te dienen: haar ziel, haar vrijheid, haar ogen. Het leven in dienst van de Arachessen, de sekte van de godin van het Lot, heeft haar van een straatrat in een brute moordenares veranderd. Ze is vastbesloten om de tirannieke koning van Glaea om te leggen. Als een brute vampierveroveraar haar land veroverd, wordt Sylina belast met een levensgevaarlijke missie. Infiltreer in zijn leger, win zijn vertrouwen en dood hem dan. Atrius is een legerleider die vastbesloten is om heel Glaea aan zich te onderwerpen. Als Sylina voor zijn neus verschijnt, ontstaat er een band tussen hen die zich niet laat leiden. De verledens van Atrius en Sylina komen aan het licht en de waarheid wordt in twijfel getrokken. Sylina riskeert alles dat haar lief is door zich door haar hart te laten leiden. Lukt het haar om zich aan de opdracht te houden of is ze hopeloos verloren?

Het verhaal wordt volledig verteld vanuit het oogpunt van Sylina. Hierdoor leer je haar zo goed en zo kwaad als het gaat kennen. Voor het verhaal is dit goed genoeg, maar doordat het een losstaand verhaal is, is er gewoon te weinig ruimte om en goed beeld van haar als personage te krijgen. In fantasy zijn personages en hun ontwikkeling belangrijk en daar heb je in een tweeluik of serie net iets meer tijd voor. Hierdoor blijft Sylina voor mij wat oppervlakkig. Dit geldt eveneens voor Atrius, van hem kan ik me nog minder een beeld vormen. Ja, hij is anders dan de flaptekst doet vermoeden, maar dat had ik ook wel verwacht. Bij een romantasy verhaal is dit element behoorlijk voorspelbaar. Doordat ik de personages niet goed genoeg heb kunnen leren kennen vind ik het lastig om de chemie tussen hen te zien. Deze is er naar mijn idee niet echt. Sylina en Atrius voelen zich tot elkaar aangetrokken, maar ook dit is een erg voorspelbaar element.

De plot gaat verder ook niet al te diep. Ook hier is namelijk te weinig ruimte voor. Het verhaal wordt nergens echt spannend of meeslepend, het blijft allemaal wat gewoontjes. Ik was wel geïntrigeerd door de magie van het Zicht, want de sekte van de Arachessen dwingt de volgelingen om hun ogen op te offeren. Ze zijn dus allemaal blind, maar in het verhaal merk je er niets van. Het lijkt alsof hun verloren zicht middels magie wordt gecompenseerd, maar hier had ik graag meer van willen weten. Dit bleef voor mij de hele tijd nogal vaag. De schrijfstijl was vlot, ik las het boek makkelijk uit. Maar, alles bleef maar een beetje rustig voortkabbelen. De gevechten in Glaea voelen voor mij te gehaast en te abrupt. De ontwikkelingen van de plot en personages laten tot het eind op zich wachten en ook deze zijn te gehaast en abrupt. Dit is echt het grootste mankement van een losstaand verhaal binnen het fantasy genre.

Slaying the Vampire Conqueror van Carissa Broadbent is een boek van ruim 450 bladzijden, maar het voelt aan als een tussendoortje. Doordat het een losstaand verhaal is, is er weinig ruimte om personages en plot goed uit te diepen. Hierdoor blijft alles op de vlakte en weet het verhaal nergens echt spannend te worden. Ik voelde hierdoor ook niet de romantiek en chemie tussen hoofdpersonen Sylina en Atrius, iets dat wel zou moeten bij een verhaal binnen het romantasy genre. De wereld van deze serie blijft interessant, maar losstaande verhalen binnen het fantasy genre blijken niet aan mij besteed.