Prima vervolg, maar niet noodzakelijk voor het verhaal

Toen Het weeshuis in de azuurblauwe zee van T.J. Klune verscheen, hing er een hele hype om dit boek. Ik las het toen in het Engels en ik voelde ‘m niet zo. Het sprak mij niet direct aan. Ik vond het een prima boek, maar niet meer dan dat. Timing bleek cruciaal, want toen ik de Nederlandse versie las viel het kwartje wel. Cozy fantasy moet je net liggen en timing kan daarbij heel belangrijk zijn. Ik vond dat boek goed zoals het is en het mag dan ook geen verrassing zijn dat ik niet stond te juichen toen het vervolg, Somewhere Beyond the Sea, werd aangekondigd. In het Nederlands verschijnt dit boek in november met als titel Ergens in de azuurblauwe zee. Mijn nieuwsgierigheid won het zoals altijd, was dit terecht of had dit tweede deel echt niet gehoeven?

Zoals ik hierboven al schreef werd ik niet dolenthousiast van de aankondiging van dit tweede boek in de “Cerulean Chronicles”. Ik vond het eerste boek goed zoals het was en een vervolg kan die ervaring maken of breken. Ik heb dit vaak genoeg meegemaakt waardoor ik haast niet anders kon dan lage verwachtingen hebben. Ik dook daarom blanco in dit verhaal en hoopte dat Klune het tegendeel kon bewijzen. Ik verwachtte dat het boek weer net zo’n soort vibes had als het vorige deel en dat Arthur en Linus als stel zouden groeien. En dat deden ze.

In tegenstelling tot het eerste boek in deze serie volgen we nu Arthur. Linus heeft zichzelf al laten zien en Arthur nog nauwelijks. We krijgen meer informatie over zijn magische krachten, maar ook over zijn verleden. Hij heeft nog steeds een hoop te verduren en dat leidt hem uiteindelijk naar een tribunaal waar hij een verklaring moet afleggen over zijn eiland en de bewoners van het weeshuis. Eén van de bewoners is namelijk uiterst interessant voor het Extreem Hoger Management van het Departement voor Magische Kinderen. Arthur wordt bijgestaan door Linus die hem door dik en dun steunt. Ook Zoe Chapelwhite speelt al van jongs af aan een belangrijke rol in zijn leven. Gedurende het verhaal ontwikkelt Arthur zich wel, hij probeert alles een plekje te geven en zo goed en zo kwaad door te gaan. De grootste ontwikkeling is echter weggelegd voor een nieuw personage, David. Hij komt nieuw op het eiland en hij groeit uit van bang en onzeker jongetje tot iemand die voor zichzelf op durft te komen. De andere kinderen zorgen hier wel voor, na aankomst wordt David direct opgenomen in de groep. Hij vindt op het eiland zijn plekje en leert dat hij goed is zoals hij is. Ik denk dat hij nog belangrijker is voor dit verhaal dan Arthur.

Ik moest weer behoorlijk wennen aan de schrijfstijl. Deze is niet slecht, maar na een flink aantal boeken met korte hoofdstukken achter elkaar gelezen te hebben voelde dit soms wel als een opgave. De hoofdstukken zijn lang waardoor ik soms echt moeite moest doen  om mijn aandacht erbij te kunnen houden. Ben je een lezer die per sé een hoofdstuk uit moet lezen alvorens het boek weg te kunnen leggen? Dan wens ik je veel succes, want dit is niet het ideale boek hiervoor. Ook moest ik wennen aan de derde persoon enkelvoud, ik voelde hierdoor een afstand tot het verhaal en de personages.

Het verhaal zelf is niet al te ingewikkeld en diepgaand. Dat past ook wel bij het sub genre cozy fantasy, maar het maakt dit boek daardoor wel een hit or miss. Dat is dit genre altijd wel voor mij, maar ik had verwacht dat ik me er nu wel raad mee zou weten. Er zit wel actie in het verhaal, maar het is allemaal wat braaf. Iets negatiefs krijgt altijd een positieve draai en hoewel dit mooi is, werd het op een gegeven moment doodvermoeiend. Het werd daardoor een iets te positief boek en dat geeft een vertekend beeld van de realiteit. Het zou realistischer zijn als iets negatiefs ook iets negatiefs blijft. Ik merkte dat ik hierdoor mijn aandacht niet goed bij het boek kon houden, ook niet vanwege de weinige actie die deze fantasy bevat. Dit wist ik van tevoren, maar ik merk dat ik dit beter in het genre vind passen en dat dit het genre juist aantrekkelijk voor mij maakt.

Somewhere Beyond the Sea van T.J. Klune is geen slecht boek, maar het werd op een gegeven moment wel saai. De eeuwig positieve houding in dit boek werd doodvermoeiend, iets negatiefs mag best iets negatiefs zijn. Leren de kinderen op het eiland ook weer van. De personages zijn voor dit type verhaal goed uitgewerkt, vooral nieuweling David maakt een mooie ontwikkeling door. De hoofdstukken zijn lang en het verhaal is middelmatig waardoor ik mijn aandacht vaak verloor. Dit boek was een warme deken die op dit moment niet bij mij paste. Zou het aan de tijd van het jaar liggen of is het echt het verhaal? Voor nu zeg ik dat dit vervolg op zo’n succesvol boek als Het weeshuis in de azuurblauwe zee echt niet had gehoeven, maar misschien denk ik er in de wintermaanden anders over.