Zomerse feelgood

Ken je dat? Je stuit meermaals op een oek dat je wel interessant lijkt, maar op dat moment is het lente met prutweer en heb je geen zin om dat boek te lezen? Dit had ik met The French Cookery School van Caroline James. Dit type boek is nou net wat je nodig hebt met hogere temperaturen wanneer je iets wilt lezen waarbij je niet hoeft na te denken. Nu is het dus mooi de tijd voor zo’n boek. Voldeed het aan mijn behoeften?

De titel verklapt al een beetje wat voor soort type boek dit is. Dit is een typisch feelgood verhaal met een zomerse vibe waarbij je niet hoeft na te denken. Ik had van tevoren ook wel verwacht dat ik het snel uit zou lezen en dat het geen 5-sterren boek zou worden. Daar heb ik simpelweg al te veel voor gelezen. Ik verwachtte dan ook een lekker tussendoortje met een hoop eten en kokkerellen. Ja, dit kwam allemaal uit.

James voert verschillende personages op die ook nog eens allemaal een eigen stem krijgen. Dit maakt het verhaal afwisselend, maar tegelijkertijd zorgt het ervoor dat je deze personages niet goed genoeg leert kennen. Ze blijven op de vlakte. Waltho is de eigenaar van Maison du Paradis en heeft de kookcursus gestart om inkomsten te genereren. We zien hem regelmatig voorbij komen, waarin je meer leert over wat hij heeft meegemaakt. Hij speelt niet echt een grote rol in het verhaal, in tegenstelling tot Fran, Caroline en Sally. Zij zijn deelnemers aan de cursus en hebben ieder hun eigen redenen om deze reis te boeken. Tijdens het lezen kom je erachter waarom. Ik irriteerde me mateloos aan Fran, zij is nou zo’n soort reisgenoot dieik echt niet in een groep wil hebben op een groepsreis. Ze is bemoeizuchtig en eist alle aandacht op. Ze is erg bepalend vor de sfeer. Aan de andere kant is daar de grijze teruggetrokken muis Caroline. Zij isoleert zich dan weer van de groep en ik vroeg me soms echt af waarom ze deze cursus heeft geboekt. Gedurende het verhaal leer je haar en haar redenen ook beter kennen. De ontwikkeling van elk personage vind ik dan weer erg ongeloofwaardig, deze gaat bij alle personages veel en veel te snel voor de manier waarop het verhaal wordt verteld. Ik kon me totaal niet in hen inleven, maar dat is te wijten aan de generatiekloof. De personages in dit verhaal zijn namelijk allemaal om en nabij de 60 en ik ben dat nog lang niet. Ook alle eerddergenoemde punten dragen hieraan bij.

Op de schrijfstijl valt eigenlijk niet veel aan te merken. De hoofdstukken zijn kort waardoor het boek vlot leest. De schrijfstijl is eigenlijk wat gewoontjes, maar dat is nu precies hetgeen je van dit soort boeken kunt verwachten. De auteur kiest ervoor om het verhaal vanuit de derde persoon te vertellen wat het gevoel van oppervlakkige personages alleen maar versterkt. De perspectiefwisselingen zijn verder prima. Kortom, een schrijfstijl die aansluit bij het doel van dit boek, maar waar ik niet meer warm of koud van word.

Zoals al te verwachten was, is de plot van deze roman vrij basaal en dun. Het concept is leuk, maar niet vernieuwend. Mensen die even hun sores van thuis ontvluchten en zichzelf terugvinden op een idyllische plek is iets dat we vaker zien. Ik werd dan ook niet volledig meegesleept in het wel en wee in Maison du Paradis. Dit voorkwam echter neit dat ik het boek binnen een dag uit kon luisteren, want op de een of andere manier pakte ik steeds nog een hoofdstukje mee. Dit is ook iets wat bij mij vrij normaal is voor dit soort feelgoods, ondanks dat ze me niet echt weten te intrigeren lees ik ze in een rotvaart uit.

The French Cookery School van Caroline James is leuk, maar niet vernieuwend. De personages komen een hoop tekort om te interesseren en je bij te blijven. Dit geldt eveneens voor de plot. Het boek is dan wel weer vlot geschreven waardoor ik het, ondanks dat ik niet volleedig werd meegezogen, toch snel uit kon luisteren. Het is een typische zomerse feelgood die gewoon lekker wegleest voor tussendoor. Niets mis mee, maar ook niet heel bijzonder.