Fijne romance met nadruk op karakter ontwikkeling

Een aantal maanden geleden dook ik dan eindelijk in Mile High, het eerste deel in de “Windy City” serie van Liz Tomforde. Deze sport romance serie speelt zich af in Chicago en heeft volwassen hoofdpersonen, dat is weer eens wat anders dan de meeste sport romances die zich op de universiteit afspelen. Het eerste boek had een IJshockey speler als hoofdpersoon. Dit tweede deel, The right move, gaat dan juist weer over een basketballer. Wist dit deel mij net zo te boeien?

Het verfrissende aan het vorige deel in deze serie vond ik dat de personages belangrijker zijn dan de sport die ze professioneel beoefenen. De sport is natuurlijk altijd aanwezig, want het is onderdeel van hun leven. Toch waren de personages en hun ontwikkeling een heel stuk belangrijker. Ik verwachtte dat dit nu ook weer zo zou zijn en dat ik het boek wederom met plezier zou lezen. Goed uitgewerkte personages met karakterontwikkeling vind ik namelijk altijd erg prettig. Gelukkig zijn deze verwachtingen waargemaakt.

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit Indy Ivers en Ryan Shay. Beide maakten hun opwachting al in het vorige boek, Indy is de collega en beste vriendin van Stevie en Ryan haar tweelingbroer. Nu zijn deze bijfiguren hoofdpersonen en dat doen ze niet onverdienstelijk. Ze zijn goed uitgewerkt en maken een flinke groei door. Ryan leeft voor het basketbal en kan niet wachten om zijn team nou eindelijk eens naar de Supercupt te loodsen. Doordat hij erop gebrand is dit doel te behalen, verliest hij al het andere een beetje uit het oog. Hij sluit zich voor iedereen af, behalve voor zijn zus. Door een noodgeval wordt hij gedwongen meer tijd met een vreemde door te brengen dan hem lief is. Die vreemde blijkt Indy te zijn. Naarmate het verhaal vordert zie je dat er meer achter Ryans façade schuilgaat dan je in eerste instantie doet vermoeden. Het wordt duidelijk waarom hij zich afsluit. Langzaam brokkelt die dikke muur om hem heen steeds meer af en leert hij wat echt belangrijk is in het leven. Basketbal mag er – of eigenlijk moet er want het is zijn werk – zijn, maar het is ook belangrijk hoe je met je teamgenoten et cetera omgaat. Over het personage van Indy had ik eerst wel mijn twijfels. Ze komt nogal oppervlakkig op mij over, dat was al zo in het vorige deel in deze serie. Gaandeweg kom je erachter dat ook zij een verhaal heeft, al is dat minder aanwezig dan dat van Ryan. Ze heeft niet de ballen om haar ex los te laten die nota bene is vreemdgegaan. Ook zij groeit gelukkig en zo wordt het toch nog een leuk personage die Ryan en zijn ontwikkeling goed aanvult.

Het verhaal is vlot geschreven. De hoofdstukken zijn niet al te lang en het gebruik van meerdere perspectieven vind ik een welkome toevoeging. Dit zorgt dat het verhaal meer diepgang krijgt en dat je de personages beter leert kennen. Dit past ook wel bij romance, want hier draait het negen van de tien keer toch om de personages en hun chemie. Karakterontwikkeling speelt hierbij een belangrijke rol en ook deze komt goed uit de verf. Vanaf het begin zat ik in het boek en het leest lekker weg. Zo lekker zelfs dat ik het binnen een paar dagen uit had.

Doordat het romance genre voornamelijk gebaseerd is op karakter gestuurde verhalen, bevat dit boek weinig plot. De plot die er is, is interessant. Ryan is professioneel basketballer, iets dat zeker een rol speelt. Net als ik al had verwacht, is de sport slechts een kapstok om zijn personage aan op te hangen. Het is er wel, maar het vormt niet de hoofdpijler van dit boek. Dat zijn hoofdpersonen Ryan en Indy. De sport is ondergeschikt aan hun chemie en ontwikkeling. Deze personages wisten mij direct te intrigeren, vooral Ryan.

The right move van Liz Tomforde is een sport romance die weer heerlijk weg leest. Ik zat van begin af aan in het verhaal en wegleggen was moeilijk. Hoofdpersonen Ryan en Indy maken beide een enorme groei door en dit is belangrijker dan de sport. Bij deze groei hoort smut, maar in tegenstelling tot veel eerdergenoemde sport romances die zich op de universiteit afspelen is dit minder frequent aanwezig. Het feit dat de hoofdpersonen halverwege de twintig zijn en een baan hebben, spreekt mij steeds meer aan dan de boeken op een universiteitscampus. Doordat de eerste twee delen uit de “Windy city” serie mij goed zijn bevallen, ben ik erg benieuwd naar de rest. Ben je nieuwsgierig geworden maar heb je geen zin in nog een serie? Deze boeken zijn ook losstaand te lezen.