Lezersrecensie
Romance met een dieselmotor
Before I Let Go van Kennedy Ryan kwam ik voor het eerst tegen op een Engelstalige boekenblog. De achterflap en de recensie in kwestie maakte mij zodanig nieuwsgierig dat ik het boek zo snel mogelijk wilde lezen. Het belooft een emotioneel verhaal te zijn met goeder karakterontwikkeling en laat ik daar nou net van houden. En, laat er nou ook een Nederlandse vertaling van dit boek komen, met als titel Voor ik je laat gaan. Het ebook is in juni verschenen, de paperback wordt half juli verwacht. Deze recensie is dan ook gebaseerd op het ebook.
Doordat ik groot fan ben van boeken met sterke personages die zich ontwikkelen, had ik hoge verwachtingen van Voor ik je laat gaan. De kreet “de romance van de zomer van 2024” die ik veelvuldig op internet lees, dragen hieraan bij. Doordat de hoofdpersonen elkaar zijn kwijtgeraakt, verwachtte ik veel emoties, maar ook hoop.
Yasmen en Josiah zijn elkaars zielsverwanten en waren jaren gelukkig getrouwd. Hun huwelijk heeft het door een hoop tegenslag in het leven niet gered. Twee jaar na de scheiding hebben Yasmen en Josiah een nieuw ritme gevonden in het co-ouderschap en in het runnen van hun restaurant. Ook staat bij beiden de deur op een voorzichtig kiertje voor een mogelijke nieuwe liefde. Toch blijft de liefde tussen Yasmen en Josiah bestaan en ze worden continu weer naar elkaar toe getrokken. Is het echt over en uit of bestaat er misschien, heel misschien nog een kans om hun zielsverwantschap weer te lijmen?
Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit Yasmen en Josiah. Hierdoor leer je hen goed kennen en zie je ook de verschillen tussen deze twee. Yasmen is net opgekrabbeld uit een diep dal en heeft zich de afgelopen tijd voornamelijk gefocust op de zorg voor de kinderen. Langzaamaan pakt ze haar werkzaamheden binnen het restaurant dat ze samen met Josiah runt weer op, evenals haar andere werkzaamheden voor de ondernemersvereniging van de buurt. Josiah daarentegen heeft zich volledig gestort op het runnen van het restaurant en heeft zijn ellende en verdriet heel diep weggestopt. Als je maar door blijft gaan, komt alles op z’n tijd wel goed was zijn motto. Het is nog steeds merkbaar dat ze het moeilijk hebben en dat komt ook deels door het gedrag van de kinderen. De een zet zich af tegen het ouderlijk gezag, vooral tegen dat van Yasmen, de ander lijkt overal makkelijk doorheen te fietsen. Een oudergesprek met de leerkracht van een van de kinderen zorgt voor de ommekeer. Het wordt duidelijk dat het beter is als deze in therapie gaat en voor een van de ouders zou dit ook weleens goed kunnen zijn. Gedurende het verhaal zie je hierdoor een groei bij zowel Yasmen als Josiah, en later ook bij de kinderen. Wat direct overduidelijk zichtbaar is, is dat Yasmen en Josiah nog steeds van elkaar houden en dat ze hun trauma’s nog geen plekje hebben kunnen geven in de relatie tot elkaar. Op een gegeven moment durven ze zich weer meer voor elkaar open te stellen. Dit maakt de eerst vaak benauwende onderlinge sfeer weer hoopvol. Dit heeft Ryan goed neer weten te zetten waardoor de personages levensecht aanvoelen.
Dit verhaal is buiten de karakterontwikkeling om verder ook goed geschreven. De hoofdstukken zijn vrij kort en volgen elkaar vaak chronologisch op waardoor je de personages en hun verhaal goed leert kennen. Waar nodig gebruikt de auteur flashbacks om een beeld te schetsen van hoe het allemaal zo mis heeft kunnen gaan. Ook het helingsproces waar de hele familie doorheen moet is goed weergegeven.
In het begin had ik wat moeite om in het verhaal te komen. Dit ligt niet aan de schrijfstijl, maar voor mijn gevoel loopt het begin nog wat stroef. Ik moest wennen aan de personages en hun onderlinge dynamiek. Ook merkte ik dat het tempo nog niet zo hoog ligt, maar dat verandert na het oudergesprek op school. Hierna gaat de trein rijden en de rest van deze roman dendert die maar door. Hierdoor is dit een ware emotionele achtbaan, met gelukkig ook luchtigere en hoopvollere momenten. Dit zorgt ervoor dat ik uiteindelijk door wilde blijven lezen en dat ik benieuwd was naar de ontwikkeling van de personages, maar ook naar die van hun relatie. De plot dient hier als ondersteuning voor dit hele proces en hierin is Ryan zeker geslaagd.
Kennedy Ryan is een voor mij nog onbekende auteur, maar zeker eentje om in de gaten te houden. Voor ik je laat gaan is een boek over rouw, verlies, hoop en liefde. Het is een emotionele rollercoaster met een dieselmotor, maar als deze eenmaal op gang is wil je niet meer stoppen met lezen. De insteek van deze romance is eens iets anders dan anders en ik ben heel benieuwd wat deze auteur nog meer te bieden heeft.
Doordat ik groot fan ben van boeken met sterke personages die zich ontwikkelen, had ik hoge verwachtingen van Voor ik je laat gaan. De kreet “de romance van de zomer van 2024” die ik veelvuldig op internet lees, dragen hieraan bij. Doordat de hoofdpersonen elkaar zijn kwijtgeraakt, verwachtte ik veel emoties, maar ook hoop.
Yasmen en Josiah zijn elkaars zielsverwanten en waren jaren gelukkig getrouwd. Hun huwelijk heeft het door een hoop tegenslag in het leven niet gered. Twee jaar na de scheiding hebben Yasmen en Josiah een nieuw ritme gevonden in het co-ouderschap en in het runnen van hun restaurant. Ook staat bij beiden de deur op een voorzichtig kiertje voor een mogelijke nieuwe liefde. Toch blijft de liefde tussen Yasmen en Josiah bestaan en ze worden continu weer naar elkaar toe getrokken. Is het echt over en uit of bestaat er misschien, heel misschien nog een kans om hun zielsverwantschap weer te lijmen?
Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit Yasmen en Josiah. Hierdoor leer je hen goed kennen en zie je ook de verschillen tussen deze twee. Yasmen is net opgekrabbeld uit een diep dal en heeft zich de afgelopen tijd voornamelijk gefocust op de zorg voor de kinderen. Langzaamaan pakt ze haar werkzaamheden binnen het restaurant dat ze samen met Josiah runt weer op, evenals haar andere werkzaamheden voor de ondernemersvereniging van de buurt. Josiah daarentegen heeft zich volledig gestort op het runnen van het restaurant en heeft zijn ellende en verdriet heel diep weggestopt. Als je maar door blijft gaan, komt alles op z’n tijd wel goed was zijn motto. Het is nog steeds merkbaar dat ze het moeilijk hebben en dat komt ook deels door het gedrag van de kinderen. De een zet zich af tegen het ouderlijk gezag, vooral tegen dat van Yasmen, de ander lijkt overal makkelijk doorheen te fietsen. Een oudergesprek met de leerkracht van een van de kinderen zorgt voor de ommekeer. Het wordt duidelijk dat het beter is als deze in therapie gaat en voor een van de ouders zou dit ook weleens goed kunnen zijn. Gedurende het verhaal zie je hierdoor een groei bij zowel Yasmen als Josiah, en later ook bij de kinderen. Wat direct overduidelijk zichtbaar is, is dat Yasmen en Josiah nog steeds van elkaar houden en dat ze hun trauma’s nog geen plekje hebben kunnen geven in de relatie tot elkaar. Op een gegeven moment durven ze zich weer meer voor elkaar open te stellen. Dit maakt de eerst vaak benauwende onderlinge sfeer weer hoopvol. Dit heeft Ryan goed neer weten te zetten waardoor de personages levensecht aanvoelen.
Dit verhaal is buiten de karakterontwikkeling om verder ook goed geschreven. De hoofdstukken zijn vrij kort en volgen elkaar vaak chronologisch op waardoor je de personages en hun verhaal goed leert kennen. Waar nodig gebruikt de auteur flashbacks om een beeld te schetsen van hoe het allemaal zo mis heeft kunnen gaan. Ook het helingsproces waar de hele familie doorheen moet is goed weergegeven.
In het begin had ik wat moeite om in het verhaal te komen. Dit ligt niet aan de schrijfstijl, maar voor mijn gevoel loopt het begin nog wat stroef. Ik moest wennen aan de personages en hun onderlinge dynamiek. Ook merkte ik dat het tempo nog niet zo hoog ligt, maar dat verandert na het oudergesprek op school. Hierna gaat de trein rijden en de rest van deze roman dendert die maar door. Hierdoor is dit een ware emotionele achtbaan, met gelukkig ook luchtigere en hoopvollere momenten. Dit zorgt ervoor dat ik uiteindelijk door wilde blijven lezen en dat ik benieuwd was naar de ontwikkeling van de personages, maar ook naar die van hun relatie. De plot dient hier als ondersteuning voor dit hele proces en hierin is Ryan zeker geslaagd.
Kennedy Ryan is een voor mij nog onbekende auteur, maar zeker eentje om in de gaten te houden. Voor ik je laat gaan is een boek over rouw, verlies, hoop en liefde. Het is een emotionele rollercoaster met een dieselmotor, maar als deze eenmaal op gang is wil je niet meer stoppen met lezen. De insteek van deze romance is eens iets anders dan anders en ik ben heel benieuwd wat deze auteur nog meer te bieden heeft.
1
Reageer op deze recensie