Soms voelde een stilte aan als gestolde lijm, waaruit je je niet pijnloos kon losrukken.

Wauw, wat een verhaal! Echt vanaf de eerste bladzijde zat ik er helemaal in. Het verhaal speelt zich af in de toekomst en door referenties naar zaken als antieke Taylor Swift muziek herken je de situatie van “vroeger”. Erg leuk gedaan dit.

Het verhaal zet je ook echt aan het denken, het is echt een plausibel verhaal. Hopelijk hoeft het niet echt zo ver te komen, maar zien we in dat we echt anders moeten gaan leven.

Hoe Dunya en Finn zich ontwikkelen is ook erg mooi om te lezen. Beiden zien ze dingen heel anders door hun achtergrond, maar door het verhaal heen vinden ze elkaar steeds meer.

Ja, echt een fantastisch verhaal dit! Zeker voor mensen die zich ook wat druk maken over het klimaat, biedt dit veel inzichten en ook een beetje hoop voor de toekomst. Veel van de oplossingen die dat in de praktijk gebracht zijn, zijn al beschikbaar namelijk!

Nog een aantal van mijn favoriete quotes:

- De mens was simpelweg niet in staat geweest om zichzelf aan banden te leggen en was druk bezig om zichzelf en de aarde te vernietigen. En het ergste was dat men het wel wist, maar domweg niet kon stoppen.
- Dit Vondelpark was veel mooier dan het keurig aangeharkte park op de foto’s. Het was nu een groot wild natuurpark met woekerende natuurlijke plantensoorten. Herten sprongen hier vrij en onbekommerd rond, hun populatie werd in balans gehouden door roedels gezonde jonge wolven. Alleen het voedselbos was keurig aangelegd, want hier werden gezamenlijk verse groenten en fruit geteeld om de buurt van eten te voorzien.
- Dat de mens onderdeel is van de natuur en dat hun gedrag dus direct bijdraagt aan de ondergang van de aarde.
- Soms voelde een stilte aan als gestolde lijm, waaruit je je niet pijnloos kon losrukken.