Verwend prinsesje

Op het eerste gezicht is De prinses en de pakjes een prentenboek in de categorie zoete roze-meisjesliteratuur. De zuurstokroze, fluorescerende kleuren springen onmiddellijk in het oog en zullen veel kleutermeisjes bekoren. Maar de ondertitel Een vrolijk verhaal voor verwende prinsesjes doet meer vermoeden en maakt nieuwsgierig.  

De sfeer van de omslagillustratie wordt voortgezet in de al even knalroze schutbladen, die vol staan met alles wat met cadeautjes te maken heeft: pakpapier, plakband, doosjes, lint, een schaar en niet te vergeten het verlanglijstje. Zeg maar gerust verlanglijst, want bescheiden is onze prinses bepaald niet. Op de titelpagina balanceert ze over grote stapels pakjes met een ballon met het opschrift “ik hou van pakjes”. Nou, dat is duidelijk!  

Het verhaal begint bij de bedrijvigheid in het paleis waar de bedienden zenuwachtig rondrennen en druk zijn met de voorbereidingen voor de verjaardag van de prinses, met de toepasselijke naam Robijn. Clichés worden niet geschuwd: onderdanige kamermeisjes en een driftige prinses, die het ene na het andere cadeau verzint. In lekker lopend rijm komt het allemaal voorbij: de schoenen met lampjes, skeelers, een pony en een reuzeboomhut. De liefde van de koning voor zijn dochter is grenzeloos en hij vliegt dan ook naar de winkel en koopt daar de “duurste dingen voor zijn lieve, kleine meid”.  

Op de grote feestdag is de prinses not amused als ze ontdekt dat er van alles ontbreekt in de grote stapel cadeautjes. Maar haar vader heeft nog wat achter de hand: overal in het grote paleis liggen cadeautjes. Ze liggen op de trap, in het bad, in de keuken en op het bordes. Maar al die hebberigheid kan natuurlijk niet onbestraft blijven. Het paleis begint te schudden en te kraken en uiteindelijk begeven de vloeren en de muren het en zakt het hele gebouw in elkaar. De prinses, die zich aanvankelijk nog bezorgd maakt over de geschenken, komt tot inkeer als ze de enorme puinhoop ziet. “Het waardevolste wat ik heb ligt in het puin …. MIJN VADER!!” Ze is ontroostbaar, maar als de reddingswerkers gaan graven komt de koning ongedeerd tevoorschijn uit de doos van de “kleine boomhut”. De prinses omarmt haar vader en zegt: “Ik geef niet om cadeautjes. Vroeger wel misschien, maar nou, nou zijn ze niet belangrijk meer. Ik geef alleen om jou.” En de kleine boomhut is helemaal perfect, Robijntje vindt hem “reuze”.  

Caryl Hart is een Engelse kinderboekenschrijfster met tientallen titels op haar naam. In Nederland verscheen eerder De prinses en de erwten en in de zomer van 2015 verschijnt De prinses en de reus. De hoofdpersonen lijken weliswaar veel op elkaar, maar ze hebben steeds andere namen. De illustraties van Sarah Warburton zijn vrolijk, kleurrijk en staan vol details. De prentenboeken lijken eigentijdse sprookjes en lezen heerlijk voor, niet in de laatste plaats dankzij de uitstekende vertaling van Bette Westera, winnaar van de Woutertje Pieterseprijs 2015.  

“Overdrijven maakt de zaak duidelijk”, een gezegde dat in veel prentenboeken wordt toegepast. Robijntje wordt letterlijk overladen met cadeaus. Er zit een sympathiek moralistische boodschap in dit zoete prentenboek verpakt: wat is nou echt belangrijk als het erop aan komt? Leuk om over dit onderwerp te praten als de Sinterklaasfolders in de bus vallen en de verlanglijstjes worden gemaakt. Maar los van die boodschap zal dit boek, als het eenmaal in huis is ongetwijfeld vele malen ter hand worden genomen. Misschien is dat de enige uitzondering: boeken heb je nooit genoeg!