Dat mensen zo slecht kunnen zijn!!

‘Bloemen op zolder’ is het eerste deel in de Dollenganger-reeks geschreven door Virginia Andrews. Het is een YA thriller die origineel uitkwam in 1979.

Vier gelukkige kinderen verliezen hun vader bij een verkeersongeluk. Hun verwende moeder, Corinne, keert met hangende pootjes terug naar het landgoed haar ouders die haar jaren eerder onterfden. Daar mogen ze blijven op voorwaarde dat de kinderen enkel op zolder blijven en de kamer nooit verlaten. De moeder stemt ermee in en belooft haar kinderen dat het is totdat haar vader/hun grootvader gestorven is. Hij is ziek en het is een kwestie van dagen.

Dagen worden weken, weken worden maanden en uiteindelijk zitten de kinderen er na een jaar nog steeds. Ze worden er ‘verzorgd’ door hun zeer gelovige en sadistische grootmoeder. En hun moeder? Die bezoekt haar kinderen steeds minder frequent.

Ik had van dit boek al wel gehoord, vooral dankzij mijn mama. Maar ik had niet door dat dit het eerste deel van een reeks was en ik had al helemaal niet verwacht dat het zo’n gestoord boek zou zijn. Cathy en Christopher waren al wat ouder en begonnen langzaam aan te beseffen dat ze er nooit zullen wegkomen. De tweeling, Cory en Carrie, beseffen het allemaal niet zo heel goed. Ze waren slechts 4 jaar toen ze verhuisden. Het boek wordt verteld vanuit het oogpunt van Cathy en je kan je hierdoor erg goed inleven in hun situatie. Ik werd herhaaldelijk bijna boos tijdens het lezen van dit boek. Geflipte, bevoorrechte mensen. Misselijk werd ik er haast van. Dat je dit je bloedeigen familie kan aandoen.

Naar het einde toe een plottwist waar mijn haar recht van omhoog kwam staan. Dat mensen zo slecht kunnen zijn. Het einde liet me met een verdrietig gevoel achter. Nu hoop ik echt dat het beter zal gaan met de kinderen in de volgende boeken. Ik vermoed van wel, want in het boek kwamen ze ontzettend veerkrachtig over en maakten ze het beste van de situatie waarin ze zaten.