Lezersrecensie
Ierland, december 1985.
‘Dit soort kleinigheden’, een novelle geschreven door Claire Keegan .
Dit boek speelt zich af in Ierland in december 1985. Bill Furlong is de kolen- en houthandelaar van het stadje New Ross. Bill is een echte familieman die ervoor zorgt dat zijn vrouw en vijf dochters niets tekort komen. Het is een dorpje waar veel armoede heerst en niemand zich echt moeit met anderen.
Als Bill op kerstavond kolen moet gaan leveren in het klooster, wordt hij geconfronteerd met hoe het erbinnen echt is.
Het is een novelle van precies 100 pagina’s dat opgedragen werd aan de vrouwen en kinderen die hebben geleden in de tehuizen voor ongehuwde moeders en in de Magdalenawasserijen van Ierland. Het wordt echt goed geschetst hoe het leven toen was en echt straf dat het allemaal eigenlijk nog niet zo gek lang geleden is. Het dorp en klooster uit deze novelle bestaan trouwens echt, al werd het echte klooster met bijhorende wasserij wel al in 1967 gesloten.
In het dorp waar Bill woont, zijn de mensen zo arm. Verschillende mensen hebben het moeilijk en krijgen de rekeningen niet betaald. Bill ligt er soms wakker van en ligt na te denken over ‘dit soort kleinigheden’ want zelf heeft hij het wel vrij goed. Hij heeft het ver geschopt en heeft geluk. Hierdoor merkt hij ook op dat niemand in het dorp bezig is met wat er eigenlijk aan het gebeuren is in het klooster. Het kan niemand echt iets schelen. Mensen praten, maar niemand lijkt er het fijne van te weten.
Het boek wordt geschreven vanuit Bill. Je komt ook niet echt te weten hoe de meisjes zelf zich voelen in het klooster of hoe het echt aan toe gaat. Al krijg je wel een behoorlijk goed beeld door de korte indrukken die Bill er krijgt.
Het enige dat ik jammer vond met deze novelle is dat het erg abrupt eindigt, midden in een actie. Het boek voelt niet af voor mij. Ik had een beetje het gevoel dat er enkele hoofdstukken ontbraken.
Dit boek is verfilmd en deze film komt binnenkort uit. Misschien (hopelijk) is er dan een iets meer bevredigend einde.
Dit boek speelt zich af in Ierland in december 1985. Bill Furlong is de kolen- en houthandelaar van het stadje New Ross. Bill is een echte familieman die ervoor zorgt dat zijn vrouw en vijf dochters niets tekort komen. Het is een dorpje waar veel armoede heerst en niemand zich echt moeit met anderen.
Als Bill op kerstavond kolen moet gaan leveren in het klooster, wordt hij geconfronteerd met hoe het erbinnen echt is.
Het is een novelle van precies 100 pagina’s dat opgedragen werd aan de vrouwen en kinderen die hebben geleden in de tehuizen voor ongehuwde moeders en in de Magdalenawasserijen van Ierland. Het wordt echt goed geschetst hoe het leven toen was en echt straf dat het allemaal eigenlijk nog niet zo gek lang geleden is. Het dorp en klooster uit deze novelle bestaan trouwens echt, al werd het echte klooster met bijhorende wasserij wel al in 1967 gesloten.
In het dorp waar Bill woont, zijn de mensen zo arm. Verschillende mensen hebben het moeilijk en krijgen de rekeningen niet betaald. Bill ligt er soms wakker van en ligt na te denken over ‘dit soort kleinigheden’ want zelf heeft hij het wel vrij goed. Hij heeft het ver geschopt en heeft geluk. Hierdoor merkt hij ook op dat niemand in het dorp bezig is met wat er eigenlijk aan het gebeuren is in het klooster. Het kan niemand echt iets schelen. Mensen praten, maar niemand lijkt er het fijne van te weten.
Het boek wordt geschreven vanuit Bill. Je komt ook niet echt te weten hoe de meisjes zelf zich voelen in het klooster of hoe het echt aan toe gaat. Al krijg je wel een behoorlijk goed beeld door de korte indrukken die Bill er krijgt.
Het enige dat ik jammer vond met deze novelle is dat het erg abrupt eindigt, midden in een actie. Het boek voelt niet af voor mij. Ik had een beetje het gevoel dat er enkele hoofdstukken ontbraken.
Dit boek is verfilmd en deze film komt binnenkort uit. Misschien (hopelijk) is er dan een iets meer bevredigend einde.
1
Reageer op deze recensie