Drie uur om degenen van wie je houdt te redden.

+++ Een stilstaand moment; alsof de tijd zelf wacht, zich niet langer laat meten. Dan zet de subtiele druk van een vingertop, huid met lijnenspel op koel metaal, het tikken weer in gang en haalt de kogel het geluid in. +++

Met deze zinnen start ‘Drie uur’, een thriller geschreven door Rosamund Lupton.

Het boek gaat over een gijzeling en mogelijke aanslag in een progressieve school in England. Er zijn leerlingen verstopt in de bibliotheek, samen met de neergeschoten directeur. De meeste basisschoolkinderen slaagden erin te evacueren. Enkele basisschoolkinderen zitten echter nog in het knutsellokaal (blijkbaar afgelegen, bijna middenin een bos). De leerlingen in het theatergebouw (gebouwd als een bunker), besluiten Mac Beth in te oefenen om hun gedachten te verzetten. En dan zijn er nog de ongeruste ouders en de politie die niet meteen weten hoe ze op het enorme domein, omgeven door bossen, grip op de situatie kunnen krijgen. En dan ontdekt de politie dat ze drie uur hebben om een aanslag te vermijden.

Het is geschreven vanuit verschillende standpunten. Ouders, politie, leerlingen en leerkrachten op diverse locaties op het domein. Dit maakte het ook wel wat verwarrend. Het springt ook heen en weer in de tijd, waardoor je echt wel je gedachten er moet bijhouden. Er kwamen ook regelmatig herhalingen in voor die ik niet echt een meerwaarde vond aan het verhaal.

Toch vond ik het spannend genoeg om te willen blijven lezen en was ik benieuwd naar de ontknoping.