Lezersrecensie
Prachtige verhaal ten tijde van het Interbellum en WOII
Het walvistheater is een historische roman geschreven door Joanna Quinn.
Het verhaal draait om de drie Seagrave-kinderen – Cristabel, Florence en Digby. Geïsoleerd opgegroeid in Dorset op het landgoed van hun ouders, hebben ze eigenlijk alleen elkaar. Hun ouders zijn egoïstisch en vooral bezig met feestjes en uiterlijk vertoon.
Als er een walvis aanspoelt aan het strand dat grenst aan hun landgoed, slaat hun fantasie op hol. Als het er jaren later nog ligt, bouwen ze met behulp van één van de excentrieke gasten van hun ouders een theater uit de botten van het reusachtige beest. Dit theater houdt de kinderen en omgeving jaren in de ban, maar zelfs kleine kinderen groeien op en dan is het 1939 en leert de wereld de nazi’s kennen.
De kinderen, ondertussen volwassen, dragen elk op hun manier hun steentje bij tijdens de oorlogsjaren die zullen volgen.
Het boek is opgebouwd als een toneel (hoe kan het bijna ook anders). In het eerste bedrijf leren we vooral Cristabel kennen als onstuimige 4-jarige wiens vader hertrouwt met een heel jonge, oppervlakkige vrouw en de jaren die erop volgen. Het tweede bedrijft maakt een tijdsprong en zijn we ineens bijna 10 jaar verder. Hier leren we de kinderen kennen en hun onbezonnen jeugd als kinderen van landadel. Een beetje verwaarloosd door hun ouders en wereldvreemd, maar zeker niet ongelukkig. En dan het derde, vierde en vijfde bedrijf zijn de oorlogsjaren.
Ik vond het een prachtig verhaal. Een realistische weergave van hoe de landadel eigenlijk de oorlog ervaarde. De Seagrave-kinderen groeien op tot sterke volwassenen die elk op hun manier hun stempel drukken. Eerst was ik vooral fan van Cristabel. Een wild, fantasierijk kind. Ze heeft lak aan formaliteiten en gaat werken als spion tijdens WOII. Geweldig personage. Maar ook Florence (Flossie) blijft niet bij de pakken zitten. Als haar ouders allebei vertrekken is het aan haar om het landgoed te beredderen. En van aanpakken weet ze. Een ook Digby kiest niet de makkelijkste weg. Hoewel dit als erfgenaam zeker had gekunnen.
Extra leuk vond ik dat ik afgelopen zomer geweest ben in Weymouth (en Portland) en daar ook de resten van de WOII gezien heb. En dat is waar hun landhuis en walvistheater ligt. De stranden en plaatsten voelden echt herkenbaar. Spijtig dat het walvistheater niet echt bestaan heeft.
4 sterren omdat sommige stukken misschien niet hadden gehoeven.
Het verhaal draait om de drie Seagrave-kinderen – Cristabel, Florence en Digby. Geïsoleerd opgegroeid in Dorset op het landgoed van hun ouders, hebben ze eigenlijk alleen elkaar. Hun ouders zijn egoïstisch en vooral bezig met feestjes en uiterlijk vertoon.
Als er een walvis aanspoelt aan het strand dat grenst aan hun landgoed, slaat hun fantasie op hol. Als het er jaren later nog ligt, bouwen ze met behulp van één van de excentrieke gasten van hun ouders een theater uit de botten van het reusachtige beest. Dit theater houdt de kinderen en omgeving jaren in de ban, maar zelfs kleine kinderen groeien op en dan is het 1939 en leert de wereld de nazi’s kennen.
De kinderen, ondertussen volwassen, dragen elk op hun manier hun steentje bij tijdens de oorlogsjaren die zullen volgen.
Het boek is opgebouwd als een toneel (hoe kan het bijna ook anders). In het eerste bedrijf leren we vooral Cristabel kennen als onstuimige 4-jarige wiens vader hertrouwt met een heel jonge, oppervlakkige vrouw en de jaren die erop volgen. Het tweede bedrijft maakt een tijdsprong en zijn we ineens bijna 10 jaar verder. Hier leren we de kinderen kennen en hun onbezonnen jeugd als kinderen van landadel. Een beetje verwaarloosd door hun ouders en wereldvreemd, maar zeker niet ongelukkig. En dan het derde, vierde en vijfde bedrijf zijn de oorlogsjaren.
Ik vond het een prachtig verhaal. Een realistische weergave van hoe de landadel eigenlijk de oorlog ervaarde. De Seagrave-kinderen groeien op tot sterke volwassenen die elk op hun manier hun stempel drukken. Eerst was ik vooral fan van Cristabel. Een wild, fantasierijk kind. Ze heeft lak aan formaliteiten en gaat werken als spion tijdens WOII. Geweldig personage. Maar ook Florence (Flossie) blijft niet bij de pakken zitten. Als haar ouders allebei vertrekken is het aan haar om het landgoed te beredderen. En van aanpakken weet ze. Een ook Digby kiest niet de makkelijkste weg. Hoewel dit als erfgenaam zeker had gekunnen.
Extra leuk vond ik dat ik afgelopen zomer geweest ben in Weymouth (en Portland) en daar ook de resten van de WOII gezien heb. En dat is waar hun landhuis en walvistheater ligt. De stranden en plaatsten voelden echt herkenbaar. Spijtig dat het walvistheater niet echt bestaan heeft.
4 sterren omdat sommige stukken misschien niet hadden gehoeven.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van leen_leest
Gesponsord
Als Hyoyoung wordt gevraagd in een brievenwinkel in Seoul te komen werken, realiseert ze zich al snel hoe helend een brief kan zijn. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
