Lezersrecensie
Feelgood met een moeilijk onderwerp
‘Voor ik je laat gaan’ is een feelgood geschreven door Kennedy Ryan.
Yasmen en Josiah horen samen. Huis, restaurant, hond, kinderen en liefde. Ze hebben het allemaal. En ze zijn gelukkig. Maar dan treft het noodlot hun familie en hun droomleven. Al hun dromen spatten uit elkaar en lijken voor altijd verloren.
Twee jaar later hebben ze een nieuw ritme gevonden in het co-ouderschap van hun kinderen en het runnen van het restaurant. Ze beginnen ook allebei op relatiegebied verder te kijken en voorzichtig te daten. Maar ergens knaagt het toch. Hadden ze toch beter niet wat harder gevochten?
‘Second chance romance’ is dé trope in dit boek. Het knettert tussen Yasmen en Josiah en er is zoveel chemie dat ik zo hard meehoopte, maar tegelijk leer je hen langzaam maar zeker beter kennen en wordt hun verleden beetje bij beetje onthuld en dan is het zo schrijnend, zo verdrietig dat je meteen begrijpt hoe het allemaal is kunnen mislopen.
Het is een traag boek, hiermee bedoel ik zeker niet saai, maar wel dat alles erg traag verteld wordt. Stukje voor beetje word je meegenomen in hun verhaal, zowel vanuit Yasmen als Josiah’s oogpunt. Er is erg veel aandacht voor rouw(verwerking), het belang van psychologische begeleiding en therapie en familie.
Eten is ook erg belangrijk, niet alleen omdat ze een restaurant hebben, maar ook omdat bepaalde recepten/gerechten herinneringen oproepen.
Q: Heb jij zo’n recept waarvan je zegt: dat is nu eens typisch mijn….?
Bij mij zijn er enkele recepten van mijn moeke waar ik nooit afscheid van zal nemen.
Bedankt Hebban en Uitgeverij Luitingh-Sijthof voor het recensie-exemplaar.
Yasmen en Josiah horen samen. Huis, restaurant, hond, kinderen en liefde. Ze hebben het allemaal. En ze zijn gelukkig. Maar dan treft het noodlot hun familie en hun droomleven. Al hun dromen spatten uit elkaar en lijken voor altijd verloren.
Twee jaar later hebben ze een nieuw ritme gevonden in het co-ouderschap van hun kinderen en het runnen van het restaurant. Ze beginnen ook allebei op relatiegebied verder te kijken en voorzichtig te daten. Maar ergens knaagt het toch. Hadden ze toch beter niet wat harder gevochten?
‘Second chance romance’ is dé trope in dit boek. Het knettert tussen Yasmen en Josiah en er is zoveel chemie dat ik zo hard meehoopte, maar tegelijk leer je hen langzaam maar zeker beter kennen en wordt hun verleden beetje bij beetje onthuld en dan is het zo schrijnend, zo verdrietig dat je meteen begrijpt hoe het allemaal is kunnen mislopen.
Het is een traag boek, hiermee bedoel ik zeker niet saai, maar wel dat alles erg traag verteld wordt. Stukje voor beetje word je meegenomen in hun verhaal, zowel vanuit Yasmen als Josiah’s oogpunt. Er is erg veel aandacht voor rouw(verwerking), het belang van psychologische begeleiding en therapie en familie.
Eten is ook erg belangrijk, niet alleen omdat ze een restaurant hebben, maar ook omdat bepaalde recepten/gerechten herinneringen oproepen.
Q: Heb jij zo’n recept waarvan je zegt: dat is nu eens typisch mijn….?
Bij mij zijn er enkele recepten van mijn moeke waar ik nooit afscheid van zal nemen.
Bedankt Hebban en Uitgeverij Luitingh-Sijthof voor het recensie-exemplaar.
1
Reageer op deze recensie