Afrekenen met het verleden.

Naomi Rebekka Boekwijt was boek van de maand Juni bij Hebban.
Dit was voor mij aanleiding om eens te gaan kijken waarover het verhaal gaat.
Mijn interesse was direct gewekt , Psychologische roman staat erop de cover.
Verder een korte flaptest op de achterkant waarop vermeld wordt dat het over Sis gaat een jonge vrouw met waanbeelden en stemmen in haar hoofd. Beelden en stemmen die er alleen in haar fantasie zijn en eigenlijk uit haar verleden komen.

Ik had direct medelijden met Sis maar vooral ik leefde met haar mee en dat is belangrijk in het echte leven wil je zo een persoon dan helpen.
Leren begrijpen waarom een jonge vrouw zich zo voelt.
Sis heeft geen vertrouwen in de zorgverlening , al te vaak werd ze door de mensen die haar moesten begeleiden misbegrepen.

Op de dag dat ze bij Hanne binnen gaat heeft ze dan ook geen goed gevoel.
De auteur zegt hierover , voordat ik(Sis) hier binnenkwam heb ik mijn gezicht binnenste buiten aangetrokken.Zodat Hanne mij niet kan zien.Een mens word pas echt als je zijn gezicht hebt gezien.
Naomi goochelt met woorden echt mooi om het zo op deze manier te lezen.

Doorheen het verhaal zie je Sis vooruit gaan , gaat het beter met haar. Maar stap voor stap en zo blijft het op een geloofwaardige manier.

Sis komt ook in een woongroep , begeleidend wonen terecht. Daar leren we vooral Johan en Linea kennen als begeleiders. Johan leren we het best kennen , Ik vond hem goed beschreven in het boek , menselijk , hij komt ongeïnteresseerd over maar ik kreeg het gevoel dat hij zijn job graag deed , en dat hij fouten maakt , niemand is perfect.
Verder word er over ieder personage wel iets verteld zodat je ze leert kennen maar over Japke komen we het meeste te weten.

Behalve dat ik graag thrillers lees , lees ik ook Non -fictie graag en dan kwam dit verhaal aardig in de buurt.
Ook in onze dagdagelijkse leven komen Sissen en Hanne's voor en we begrijpen deze mensen niet , weten niets uit hun verleden en denken al gauw , pak jezelf tesamen en wees gelukkig je hebt alles om dat te zijn , wees niet ondankbaar.
Doorheen het verhaal kwamen mijn gevoelens naar boven , goede maar ook minder goede.
Maar het was pas door deze leesclub en de vragen van Maartje onze begeleidster dat de echte emoties los kwamen.
In het echte leven is weinig tot geen plaats voor emoties en dus ga je maar door en door en op een bepaald moment is er zoveel tijd voorbij dat geen mens nog begrijpt waarom je verdriet hebt.
Dit gevoel heb ik nadat het verhaal uit was maar voor mij was dat positief , weer even de tijd nemen om aan jezelf te denken/te werken.

Ik raad dit boek aan iedereen aan , vooral mensen uit de zorg of artsen zodat ze kunnen zien/voelen dat ze ook menselijk met patiënten moeten omgaan en niet alleen wat ze in de praktijk opleiding hebben geleerd.
De grens kan dun zijn maar je moet er zoals Hanne durven over heen gaan, professioneel blijven maar op een menselijke manier , met begrip maar vooral liefde.