Dit boek plakt aan je handpalm tot hij uitgelezen is!

Ik mocht dit boek vooruitlezen en wil hiervoor amboanthos hartelijk bedanken!

De warme kleuren en het bessenveld van de cover verleidden me bij de eerste aanblik en toen ik de achterflap las, had ik het gevoel dat dit verhaal voorbestemd is.

De bessenplukkers is een roman waarbij familiebanden centraal staan. Norma en Joe zijn de protagonisten en heden en verleden vloeien mooi samen tot een ontroerend geheel.

Maine, 1960. Op een hete nazomerdag is Joe degene die kleine Ruthie als laatste ziet, zittend op haar lievelingssteen aan de rand van het bessenveld, voordat ze spoorloos verdwijnt. In een welgestelde buitenwijk groeit Norma op als enig kind van autoritaire, overbezorgde ouders. Ze is nieuwsgierig en barst van de vragen. Waarom is haar huid donkerder en waar komen haar levendige dromen vandaan? Ze voelt dat er iets niet klopt, al zal het nog jaren duren voor ze achter de waarheid komt…

Wanneer Joe, gebukt onder schuldgevoel, het contact met zijn familie verbreekt, sluit hij zich tevens af voor een gelukkig leven. Zelfs op zijn sterfbed beweert hij dat hij geen recht heeft op genegenheid door beslissingen uit het verleden.

Norma heeft materieel alles wat haar hartje begeert maar haar ouders zijn emotioneel onbereikbaar. Ze is zoekend naar zichzelf, naar autonomie en geluk, al lijkt dit een labyrint waar ze de uitgang niet van vindt.

Fragmentje uit het boek:
"Laat de tranen maar komen. Alice zei altijd dat je tranen ophouden net zoiets is als je plas ophouden - uiteindelijk gaat het pijn doen, dus kun je ze maar beter laten lopen zodra je ze voelt komen."

Een verhaal over spijt, wanhoop, verontwaardiging en zoveel meer. Topics als racisme, klassenverschillen, psychische problemen, trauma en middelenmisbruik worden niet geschuwd. Wat zijn de gevolgen als je iets met de mantel der liefde bedekt? En kruipt bloed waar het niet gaan kan? Ook aanvaarding en vergeving komen aan bod in dit prachtige verhaal!