Wauw, deze novelle heeft me positief verrast

Ik las deze #nonfictie #novelle met slechts 125 bladzijden in een ruk uit. Eenmaal je start met lezen, is er geen houden meer aan!

Als de Vlaamse Leah met haar auto in de Haarlemse vaart terecht komt, is enkel Mirjam hiervan ooggetuige. Al snel verzamelen er zich omstanders op de kade maar (door de winterse koude?) voelt niemand zich geroepen om actie te ondernemen.

Mirjam besluit na lang twijfelen en lijdzaam toezien om zelf de gracht in te springen in de hoop de automobilist te redden van de verdrinkingsdood. Ze is de wanhoop nabij als ze beseft dat de reddingsdiensten niet tijdig zullen arriveren en neemt dit besluit ondanks gevaar voor eigen leven.

Koelemeijer weet je te grijpen met haar woorden en zet zowel Leah als Mirjm heel authentiek neer. We krijgen een blik in hun leven en hoe hun karakters gevormd zijn door bepaalde extrinsieke omstandigheden. Ook omschrijft ze met veel detail welke emoties er los komen na de redding, hoe ze beiden de ter waterlating ervaren hebben en hoe dit blijft nazinderen in hun toekomst.

Fragment uit het boek:
* Niet eerder had ze zich zo hulpeloos gevoeld ... Zelfs de nonnen kregen haar niet klein (Leah)
* Haar tijd was bijna op. Leah zat ineengedoken op de achterbank, opgesloten in een cocon vol water, als een baby in de baarmoeder. Ze zweefde in het zwarte, stille niets.
* Op de fiets naar huis bleef Mirjam erover nadenken. Leah plaatste haar op een voetstuk. Maar hoe altruistisch was haar reddingsactie eigenlijk geweest? ...Was ze ook niet voor zichzelf in dat water gesprongen, om in elk geval haar eigen geweten te redden?

Een #mustread als je op zoek bent naar een verhaal dat je na het lezen nog niet onmiddelijk loslaat, want hij blijft nazinderen in je gedachten.

Bedankt voor dit recensieboek