Mooi boek maar ik werd er niet door omver geblazen

De nummer één in #degrotevriendelijke100 van 2024, bekroond met een gouden griffel in 2022, vertaald in maar liefst 10 talen en verkochte filmrechten… Snap je waarom ik me genoodzaakt voelde om dit boek te lezen?!

Ik ontving deze #limitededition via @kinderboekenzijnzalig waarvoor dank!

Op de dag dat Cato ter wereld kwam, heeft haar moeder die verlaten. Cato’s vader is een sufferd, afwezig en niet betrokken in Cato haar leven. Wanneer Cato op de piano thuis een visitekaartje vindt, besluit ze op onderzoek te gaan. Ze breekt binnen in een verlaten bioscoop en legt contact met mevrouw Kano. Ze leert veel van haar, al blijft het een geheimzinnige figuur. Heeft Cato voldoende moed en doorzettingsvermogen om een tijdreis naar het verleden te maken? Durft ze op zoek te gaan naar herinneringen aan haar moeder? Al lijkt Cato het aanvankelijk niet erg te vinden om raar en op zichzelf te zijn, toch schuilt er, ergens weggestopt in een putje, een diep verlangen om gehoord en begrepen te worden.

Het verhaal komt traag op gang, is wat mysterieus en onduidelijk. De spanning laat (te) lang op zich wachten maar uiteindelijk wordt de puzzel gelegd, waarbij elke herinnering een apart puzzelstukje beslaat. Toen ik het boek uitgelezen had, bleef ik met een confused gevoel achter. Ik staarde een beetje verloren voor me uit.. Is het extra hoofdstuk van deze limited edition een meerwaarde? Ik ben er niet helemaal van overtuigd. Het oorspronkelijk einde was bevredigend.

Goldewijck zet een origineel, fantasierijk en goed in elkaar gezet verhaal neer. Daarnaast is het boek luchtig en grappig geschreven. Als je doordenkt, kan je er heel wat prachtige boodschappen uit halen maar deze liggen niet voor de hand. Zouden kids hier verder over doordenken tijdens of na het lezen?

Een boek over verlies, veerkracht, opgroeien, jezelf zijn en tweede kansen.

Ik deel 2 fragmentjes die ik leuk en grappig vond in de opmerkingen. Wees gewaarschuwd; je kind leert via dit boek zonder blikken of blozen schelden!

‘Wat een gezeik daar beneden, Beggar So,’ zei Cato. ‘Ik heb geen zin om langs die eikels daar beneden te gaan.’
Meester Rover zweeg en keek radeloos de klas in. Cato was in gedachten al een paar keer opgesprongen wijzend naar Ronnie en Dario, roepend naar iedereen in de klas dat ze normaal moesten doen. Ze had zelfs al een denkbeeldige tand uit die rotbek van Ronnie geslagen. Maar in de echte wereld zat ze als verlamd in haar stoel en durfde geen vin te verroeren.