Heftig maar bijzonder verhaal

Deze YA bevat een beladen thema want de dood en rouw vormen de kern van dit boek; een onderwerp dat nog te vaak onder de radar blijft want wat zeg je tegen iemand die net een dierbare heeft verloren?
Tijd heelt alle wonden? Ik leef met je mee? Het moet nog een plekje krijgen? Neem je tijd. Of verval je in stilzwijgen uit schrik iets verkeerd te zeggen? Of word je zelf overmand door emoties als je iemand verdrietig ziet?

We volgen als lezer de reis die beste vriendinnen Mab en Elk maken voorafgaand en na het ongeluk. Op een microseconde verandert hun leven als een autobestuurder de controle over het stuur verliest en beide meisjes raakt. Nadien pleegt hij vluchtmisdrijf; een situatie waar we spijtig genoeg dagelijks mee geconfronteerd worden.

Ik moet eerlijk bekennen dat de vertaling van het boek beter kon en hier worstelde ik als lezer mee. Sommige zinnen zijn wel 4 regels lang, anderen kloppen niet helemaal qua woordkeuze of zinsconstructie. Ook kwam ik spellingsfouten tegen.

De verhaallijn vond ik boeiend en scherp! Elk woord heeft betekenis en weet je diep te raken. Valentine windt er geen doekjes om en maakt het niet mooier dan het is; zo herkenbaar als je zelf reeds geconfronteerd werd met een groot verlies.

Het lezen is aanvankelijk wat verwarrend, omdat heden en gedachten soms in elkaar overlopen. Maar geloof mij, alle puzzelstukjes vallen uiteindelijk op hun plaats.

Dit boek is taboe doorbrekend en spreekt een breed publiek aan. Een aanrader voor wie zich in dit thema wil verdiepen.

Mooie fragmentjes:
* Als Freya Fisher een berg zou beklimmen maar haar telefoon was vergeten, zou ze die hele berg zonde van de tijd en moeite vinden,...
* Hoe ga jij leven zonder mij? Vraagt Mab stilletjes. Ik geef geen antwoord. Ik denk aan sterk zijn en aan veerkracht en aan heldhaftigheid, en aan totaal niet in staat te zijn om het te dragen