Lucas loopt door de sneeuw en denkt aan het afgelopen jaar waarin zijn vader overleed.

Sporen in de sneeuw

Sneeuw is het mooiste als er nog niemand doorheen gelopen heeft. De hele wereld is wit. Stil. Alleen de pootafdrukken van de kat van de buren zijn te zien. En die van vogeltjes op zoek naar eten. Verder lijkt het net alsof de wereld zijn adem inhoudt. In zo’n soort niemandsland zit Lucas ook. Zijn vader is een paar maanden geleden overleden. Het lijkt alsof Lucas niet goed weet hoe het ook alweer moet, leven.

Lopen door de sneeuw geeft een geluid dat nergens anders op lijkt. Knerpen heet dat en er bestaat geen beter woord voor. Zo moeten de voetstappen van Lucas ook geklonken hebben toen hij wegliep van huis. Lucas lijkt een dromerige jongen, die in de lente en zomer het liefst in het hoge gras gaat liggen. Om een beetje voor zich uit te denken. In het voorjaar voordat zijn vader stierf, kwam er zomaar een meisje naast hem liggen. Isabel heette ze. Lucas vond haar leuker dan hij toe durfde te geven. Dat merkte hij wel toen hij haar boos toeriep dat hij haar nooit meer wilde te zien. Dromerig of niet, Lucas kan ook erg opstandig zijn. Toch houdt hij wat hij hoort en ziet vaak voor zich.

Koos Meinderts beschrijft de wandeling van Lucas op een prachtige manier. Steeds blikt hij even terug op wat Lucas het afgelopen jaar heeft meegemaakt. De ruzie tussen zijn ouders. Hoe hij zijn vader betrapte terwijl die met de buurvrouw kuste. Een fijne vakantie op Terschelling. Toen zijn vader ziek werd en niet meer beter zou worden. Af en toe is het best ‘hard’ wat Meinderts schrijft. Maar daardoor voel je de wanhoop, de woede en het verdriet van Lucas des te beter.

‘Zijn vader was merkwaardig helder. Lucas kon niet begrijpen dat hij er straks niet meer zou zijn. Zomaar van het ene op het andere moment. Alsof je het knopje van het licht uitdoet. Aan-uit en nooit meer aan.’

Ook de vormgeving van ‘Lucas in de sneeuw’ is prima in orde. Annette Fienieg maakte enkele mooie prenten voor dit boek. Ze tonen niet alleen het winterse landschap waar Lucas doorheen loopt, maar passen ook precies bij hoe hij zich voelt. Bovendien is het verhaal gedrukt op spierwit, glad papier. Dat bladert fijn en ruikt heerlijk.

Lucas loopt steeds verder. Langs het veldje, door de duinen. Alleen met al zijn herinneringen. Doordat het blijft sneeuwen, worden zijn voetstappen uitgewist. Niemand zal hem kunnen volgen. Eindelijk rust aan zijn hoofd. Maar voor je eigen gedachten kun je je niet verstoppen. Loopt Lucas echt weg of maakt hij alleen maar een wandeling?
 

Juulke.