de paradox van geluk.

Hallo leesvriendin uit Rotterdam, weet je dat ik ook nieuwsgierig werd of er vossen in onze stad waren? Ik heb ze hier nog niet gezien, maar inderdaad ik werd er wel enthousiast van, de natuur die in de stad kan doorbreken en inderdaad die veelkleurigheid van al die nationaliteiten, dat maakt het een herkenbaar boek. Wat mooi dat jij halverwege er al uitpakt dat het gaat om waarden zoals hulpvaardigheid en mededogen. Het zijn parels en lang niet altijd vanzelfsprekend in de stad of onderling, maar misschien is één vriend zoals Atilla en de zijnen wel genoeg! Mijn recensie plaats ik binnenkort op mijn blog (samen met andere blogggers)

Jawel! In Rotterdam leven 30-50 vossen in onze stad of meer. En typisch Rotterdams: men vindt het vanuit de gemeente bekeken veel voordelen opleveren! Overlastgevende dieren zoals ratten en muizen worden opgeruimd door hen! In de polders en in Noord neemt de populatie behoorlijk toe en mensen uit Prinsenland zien ze regelmatig lopen in hun tuinen en zijn het helemaal zat. Dat wordt afschieten, vrees ik. Ik woon aan de Maas en vermoedelijk struinen ze hier ook wel rond in het donker, bij het water. Ik ben er niet 's nachts mijn bed voor uitgekomen om het te onderzoeken, het staat gewoon op internet. Ik dacht bij innerlijke waardes niet zozeer aan Atilla, die is hoogopgeleid en heeft internationaal aanzien, maar juist aan al die straatvegers, de straatartiest, oppassers en portiers wier krachten men allemaal bundelt in het boek om het jongetje te vinden. Die mensen die overdag nauwelijks worden opgemerkt, maar die onmiddellijk als één blok klaarstaan om te helpen en qua intelligentie voor niemand onderdoen, ook al wordt dat vaak gedacht. Met name in Londen, Engeland, waar het boek zich afspeelt en waar nog een echte klassenmaatschappij is, nog meer dan in Nederland en bevolkingsgroepen geïsoleerd van elkaar leven, nog meer dan bij ons. De titel van het boek snapte ik eigenlijk al voordat ik erin begon: om geluk te ervaren, dient men ook ongeluk te kennen, dat is de paradox.. Dat geldt voor alle personen in het boek en voor iedereen daarbuiten.

Je hebt helemaal gelijk en wat vind ik het tof dat jij juist de straatvegers, oppassers en portiers hier in het zonnetje zet. Ik denk dat de schrijfster met deze mensen inderdaad een mooi statement maakt. In het schrijven van mijn recensie was ik vooral bezig met de hoofdpersonen, dus ik vind het leuk dat jij dit opmerkt en we zo over dit boek hebben. Wat betreft de vossen in onze stad en de discussie over het afschieten, laten we hopen dat dit boek door meer mensen wordt gelezen en aan het denken zet.

Het zal in Rotjeknor niet zo'n vaart lopen, omdat vossen hier ook als nuttig worden gezien. Wellicht dat men in Prinsenland maatregelen neemt, want daar lopen ze soms zelfs ook over het dak en dicht bij de huizen. Er zijn ook Rotterdammers, net als ik, die het prachtige dieren vinden, die best mogen blijven, mits er geen overlast is. Vossen zullen nooit mensen aanvallen, wel zijn ze dragers van ziektes voor de mens.In het boek wordt de hele populatie getraceerd, gevolgd en in kaart gebracht. Inderdaad vind ik dat portiers, schoonmakers enz. waardevol zijn en vanzelfsprekend respect verdienen. Als student vroeger heb ik jarenlang schoonmaakwerk gedaan om wat te verdienen (het was een goudmijn om mensenkennis op te doen) en als mensen dat niet wisten, ben ik toen vaak arrogant en minzaam behandeld. Dus ik ken die houding dat je slechts op je werkzaamheden wordt beoordeeld, veroordeeld en bekeken als dom, minderwaardig. Wat slechts een domme visie is van anderen. Vanaf die tijd doe ik het zelf zo veel mogelijk anders. Een mooi aspect van het boek is ook, dat de schrijfster juist al die mensen die in een grote stad in de luwte werken en leven, naar voren haalt, hun waardigheid teruggeeft en zij meehelpen aan de oplossing. Schrijfster verbindt daardoor verschillende werelden met elkaar en die juist in Londen geplaatst, maakt het contrast groter en realistisch, omdat er overeenkomsten zijn met Rotterdam. Zelf heeft ze in uiteenlopende landen gewoond, nu in Engeland en verbindt deze ook. Normaal lees ik dit soort boeken zelden, wel veel romans uit mijn geliefde Scandinavië, vooral Noorwegen, maar deze sprong eruit omdat ik het verhaal intrigerend vond. Het dagleven en de bovenwereld vermengd met het nachtleven en de achtergrondwereld. Veel leesplezier!