Enter

Dit boek las ik jaren geleden en staat me nog helder voor de geest.
Ik ken de dynamiek binnen alpinistengroepen én ik ken alle windstreken van Noorwegen.
Als lerares Nederlands viel me op de eerste bladzijde van dit boek al de oude spelling op. Na onderzoek bleek dit een statement van de schrijver te zijn.
Omdat dit mijn eerste boek van schrijver was, weet ik nog niet of het eenmalig is. Tsja, ik kan zo'n standpunt wel delen: ikzelf en al mijn leerlingen (kinderen en volw.) zijn wekelijks veel tijd kwijt om de spelling/woordenschat enz. te verbeteren c.q. op peil te houden. Ontzettend veel taalregels, die soms haaks op elkaar staan. Soms idiote paradoxen opleveren.
Groene Boekje is verplicht, dus niet de vrijheid van schrijver, hoewel ik zijn keus verfrissend vind.
Maar in sommige situaties in het leven wordt men wel degelijk beoordeeld op ev. foutloos Nederlands, dus handig om het goed te weten!
Het boek is goed en herkenbaar: ik ken van nabijheid de dynamiek van alpinisten onderling en die kan heftig zijn op een vierkante postzegel.
Na honderd bladzijden verslapte mijn aandacht: de mannen zitten nog steeds in de trein en de meeste dingen zijn wel gezegd en geschreven. Hierna wordt het gelukkig enigszins meeslepend:
Noorwegen en de Lofoten (Noorse uitspraak: Loefoeten) worden waarheidsgetrouw beschreven, ik kom er regelmatig en al heel lang.
De rode draden van dit boek zijn duidelijk: leid ik het leven dat ik wil leiden?
Andere keuzes, andere uitkomsten! Voor een deel dus...Sommige kleine keuzes blijken later erg bepalend geweest te zijn!.
Eigen sterfelijkheid.
Enter schrijft prima, goede verhaallijnen en karakters worden redelijk goed uitgediept. Hij is goed in zijn beschrijvingen van binnen-en buitenwereld van personen. Het grote verschil ertussen, wat we beschermen en niet delen met anderen om allerlei redenen.