Verhaal over rouw

Wat een mooi, ontroerend verhaal!

Als Amande een allesomvattende rouwfase ingaat na een levensveranderende ervaring, besluit ze zichzelf weg te stoppen voor alles en iedereen. Ze huurt een ouderwets huisje in de Auvergne voor onbepaalde tijd.
Wanneer ze oude kalenders van de vorige bewoonster vindt, waarin nauwkeurig het onderhouden van een moestuin beschreven staat, kweekt ze daarmee nieuw leven in de grond en langzaam weer meer leven in zichzelf.

***

Een heel mooi verhaal met een hele interessante groei van het hoofdpersonage. In het begin voel je haar donkere periode door alles heen, zo triest.
Langzaam is ze in staat dit om te keren en je voelt dat haar grote verdriet een plek krijgt.

Bewondering ook voor de mede personages, haar schoonfamilie. Wat een lieve, warme mensen. Samen delen ze haar verdriet en vinden ze een weg naar een nieuwe toekomst waarin alles zo anders zal zijn.

Het eerste boek van Mélissa Da Costa, Al Het Blauw van de Hemel, las ik nog niet. Maar daar ben ik dus ook heel benieuwd naar.

Ik vond vooral de ontwikkeling (personages, verhaal) in dit boek erg mooi beschreven en het bleef me dan ook boeien. Ik kon me goed inleven, ik heb ook een groot rouwproces doorlopen. Verlies hoort bij het leven en er ontkomt niemand aan. Wellicht kan dit verhaal ook troost bieden voor iemand.

Ik geef het 5⭐