Ontdek de onzekerheden waarmee veel jongeren met een migratieachtergrond worden geconfronteerd.

“Uiteindelijk kwam ze weer uit op de vraag: was ze nu Turks of Nederlands en welke nationaliteit was voor haar het belangrijkst?”

Meryem van Karin Hilterman is een meeslepend boek welke ingaat op de complexe wereld van culturele identiteit, familieverwachtingen en persoonlijke groei. Het verhaal volgt, natuurlijk, Meryem, een jonge Turks-Nederlandse meid die zich gevangen voelt tussen twee culturen en worstelt om wie zij nou echt is.

Wanneer Meryem met haar familie en familievriend Orhan naar Turkije reist, wordt ze ondergedompeld in een wereld die zowel vertrouwd als vreemd aanvoelt. De beschrijvingen van de Turkse cultuur, tradities en familie-interacties schilderen een helder beeld van haar interne en externe conflicten. Verder wordt het verhaal gekenmerkt door haar interacties met twee belangrijke personages: tweelingbroers Orhan en Özcan. Özcan verteld de familie dat hij werkte in een luxe hotel aan de Turkse Rivièra. Meryem reist na de familievakantie terug naar Nederland en vertrekt vervolgens terug naar Turkije om daar in hetzelfde hotel te gaan werken als Orhan’s tweelingbroer, die beiden mee naar de rivièra vertrekken.

De thema's van culturele identiteit en integratie zijn goed verweven door het verhaal heen. Meryems strijd om haar plek te vinden tussen haar Turkse achtergrond en Nederlandse opvoeding zal herkenbaar zijn voor degenen die soortgelijke culturele dilemma's hebben ervaren. Als lezer met een Turks-Nederlandse achtergrond vond ik dit dan ook. De weergave van de dynamiek binnen een Turkse familie en de reacties van Turken op een Turks-Nederlands meisje boden mij inzicht in een deel van mijn identiteit dat ik niet uit eerste hand heb ervaren. Er komen voor zowel de Nederlandse als Turkse cultuur wel enkele stereotypen voor, want dit is hoe Turkse- Turken en Nederlanders de ander zogezegd zouden zien (kaaskoppen en onwetend zijn/ niet te maken willen hebben met andere culturen). Ik moet zeggen dat dit ook zeker realistisch is, want dit zie ik hedendaags nog om mij heen.

“Waarom hield zij eigenlijk niet zo van haar moederland? Nederland was toch meer haar vaderland, al durfde ze dat thuis nooit hardop te zeggen. Ze sprak beter Nederlands dan Turks, maakte zoiets uit voor het land dat je je vaderland noemde? Was de taal die je het beste sprak de taal van je vaderland, ook al lag het land van je ouders in een ander werelddeel?”

De evoluerende vriendschap en liefde tussen Meryem en Orhan vond ik zeer hartverwarmend, vooral als tegenwicht voor de culturele en zowel werk als familiale druk waarmee ze te maken krijgen. Deze relatie benadrukt het belang van steun en begrip als je door lastige situaties gaat.

“Eigenlijk was het, dacht Meryem weleens, alsof ze elkaar al hun hele leven en nog langer kenden, zo vertrouwd waren ze. Het leek wel of ze zonder woorden met elkaar spraken.”


De taal van het boek is zeer toegankelijk maar rijk, waardoor het naar mijn mening geschikt is voor zowel tieners als volwassen lezers. Hiltermans gebruik van Turkse termen en culturele referenties, uitgelegd via voetnoten, voegt authenticiteit toe aan het verhaal. Dit aspect van het boek is boeiend en essentieel voor lezers die geïnteresseerd zijn in (de Turkse) cultuur, de ervaring van immigrantenfamilies en de complexiteiten om tussen verschillende culturen in te leven.