Een boek dat je niet alleen leest, maar ook voelt.

Vandaag is het mijn beurt in de blogtour en kreeg ik de bijzondere kans om het boek van Melina Ekic te lezen. Ik kan met volle overtuiging zeggen dat ik er enorm van heb genoten! Wat een ervaring.
Het verhaal draait om Ajla en Ermin, twee mensen die door hun, soms moeilijke, verleden worden getekend en die elkaar op het cruciale moment tegenkomen. Hun ontmoeting is in mijn ogen allesbehalve toevallig. Wat meteen opvalt, is de manier waarop Ekic de innerlijke conflicten en de complexiteit van hun emoties weet te verwoorden, waardoor ik als lezer telkens weer op het puntje van mijn stoel zit en me afvraag of en hoe hun gebroken levens ooit zullen helen. Je wordt als lezer meegesleept in de emotie en onverwerkte pijn van beide hoofdpersonen.

De structuur van het boek vind ik bijzonder geslaagd; de hoofdstukken wisselen tussen het perspectief van Ajla en dat van Ermin. Hierdoor krijg je een genuanceerd beeld van beiden en hun persoonlijke worstelingen met het verleden. Deze afwisseling wordt verder verrijkt door de tussenliggende brieven van Ajla’s moeder, die een bijzondere kijk geven op Ajla’s jeugd en de vorming van haar identiteit. Deze brieven voegen een extra laag toe aan het verhaal, waarin de pijn, hoop en soms onbegrip binnen een familie tot uiting komen. Het is een meeslepend portret van hoe verleden en familiebanden het heden beïnvloeden.

Melina’s schrijfstijl is beeldend en toegankelijk, en dat is een van de sterke punten van dit boek. De beschrijvingen van het opgroeien in armoede zijn zo treffend en realistisch dat je als lezer werkelijk kunt voelen hoe zwaar dat leven moet zijn. De levendige weergave van de natuur, en in het bijzonder de scenes waarin je je even waant in Bosnië aan de kabbelende rivier bij Ermin’s huis, maakt het verhaal extra sfeervol en authentiek. Ekic gebruikt af en toe Bosnische/Servische woorden – altijd slechts één of twee per keer – en deze keuze is subtiel en verrijkt de culturele context zonder de leeservaring te verstoren.

Het verhaal ademt oprechte emotie en realisme. Terwijl Ajla en Ermin langzaam naar elkaar toe groeien, is de spanning voelbaar; hun verleden blijft als een donkere schaduw hangen en verhindert hen ervan om volledig open en eerlijk met elkaar te zijn. Gedurende het verhaal werd ik keer op keer geraakt door de eerlijkheid van de emoties en de moed van de hoofdpersonen om hun littekens onder ogen te zien.
Het enige minpunt dat ik heb ervaren, is het einde van het boek. Voor mijn gevoel komt de afsluiting enigszins abrupt, wat een klein gemis is na zo’n diepgaand en meeslepend verhaal. Eigenlijk wil je niet dat het verhaal al eindigt. Toch doet dit niet af aan de algehele schoonheid en impact van het boek.

Al met al is Alles wat ik niet gedaan heb een indrukwekkend en ontroerend verhaal dat je meeneemt in een wereld van pijn, liefde en hoop. Het is een boek dat je niet alleen leest, maar ook voelt. Ik raad het zeker aan voor iedereen die houdt van een rijk verhaal met diepgang en emotie.