Het beste boek dat ik dit jaar las

Soms zijn er zo van die boeken die je aan iedereen zou aanraden om te lezen. Wel, deze is er zo één. Al van toen ik er het eerst over las, wilde ik het boek erg graag lezen. De beelden uit Syrië en van vluchtelingen die op gammele bootjes hun land ontvluchten zijn ons helaas niet onbekend, maar door het lezen van verhalen krijg je pas echt een goed beeld van hoe het eraan toe gaat in Syrië. En dan voornamelijk over welke persoonlijke verhalen er allemaal schuilgaan aan de verschrikkelijke gebeurtenissen. Zolang de citroenbomen bloeien is dan ook allesbehalve een makkelijk te lezen boeken. Niet dat de schrijfstijl zo moeilijk is, maar wel het thema en de vreselijke gebeurtenissen die elkaar opvolgen. Het is moeilijk om de juiste woorden te vinden om dit boek te omschrijven.

In het boek volgen we Salama die aan de slag gaat in het ziekenhuis. Daar wordt ze geconfronteerd met alle slachtoffers van gruwelijke aanslagen. Ze ontmoet er ook Kenan, die filmpjes maakt van de gebeurtenissen in Syrië om hen te informeren over hoe gruwelijk het er allemaal aan toe gaat in de burgeroorlog. Layla, Salama’s schoonzus, is het enige familielid dat Salama nog over heeft en is zwanger. In haar hoofd wordt Salama geconfronteerd met Khawf, de stem in haar hoofd die haar alle verschrikkelijke gebeurtenissen terug laat beleven en haar wilt overtuigen om Syrië achter zich te laten op zoek naar een betere toekomst voor haar en Layla.

"Als ik hem aankijk, zie ik de pijn. Hij en ik zullen nooit samen een boek kunnen schrijven. En ik vraag me af of deze pijn in mijn hart ooit zal verdwijnen. Of dat hij alleen maar sterker zal worden."

Zoulfa Katouh geeft je een blik over hoe het is om te leven in Syrië en hoe het leven er veranderde na de Arabische Lente. Ze vertelt het zoals het is, inclusief alle gruwelijkheden die ze onmogelijk uit de weg kan gaan. Dankzij de fijne schrijfstijl weet de schrijfster het moeilijke verhaal met zware thema’s als oorlog, dood en rouw over te brengen aan een breed publiek. Ook dank aan vertaalster Merel Leene om het verhaal zo sterk te vertalen.

"Slikken doet pijn, maar mijn verlangen om sterker te zijn dan de verschrikkingen waarmee ik geconfronteerd word, wint het van al het ander. Het brengt mijn hart tot rust."

Zolang de citroenbomen bloeien is een sterk geschreven verhaal dat je moeilijk onberoerd kan laten en nog lang blijft nazinderen. Het is een aangrijpend verhaal dat een stem geeft aan een Syrisch meisje die ondanks alles het beste van zichzelf blijft geven. Dit is zo’n belangrijk boek dat iedereen gelezen zou moeten hebben – jong of oud. Het is ongetwijfeld één van de beste boeken die ik dit jaar las, wellicht zelfs hét beste. Het is moeilijk om in woorden uit te drukken hoe goed dit boek is. Om het boek echt te ervaren, moet je het gelezen hebben.