Een heerlijke, gritty roman

Bearskin is het romandebuut van James A. McLaughlin. En wat voor een debuut! Het gegeven van een man op de vlucht voor zijn verleden had zomaar een standaard misdaadverhaal op kunnen leveren. Het is echter een prachtige, spannende sfeertekening geworden van een hardvochtig bestaan.

Voormalig smokkelaar Rice Moore waant zich redelijk veilig als opzichter in een afgelegen natuurreservaat in Virginia. Zijn baas weet wie hij is en respecteert, tot op zeker hoogte, zijn wens om in de luwte te opereren. Zes vredige maanden verstrijken. Dan treft Rice de overblijfselen van een gedode beer aan in het beschermde bos en blijkt al spoedig dat hij niet uitsluitend moet vrezen voor het Mexicaanse kartel dat achter hem aanzit. De lokale bewoners bestrijden de notie dat het land privébezit is en stropers deinzen nergens voor terug. Dat Rice dankzij hardnekkig slaapgebrek regelmatig overvallen wordt door hallucinaties maakt zijn situatie nog lastiger.

De hoofdpersoon, Rice, is het hart van de roman. Hij is een veroordeelde misdadiger. Woest. Hardhandig. Meedogenloos. Als hij te maken krijgt met agressie en intimidatie merk je direct dat dit bijna een opluchting voor hem is. Ah, bekend terrein! Stiekem vindt hij geweld, of de dreiging daarvan, eigenlijk wel comfortabel, omdat hij er intiem vertrouwd mee is. Als hij het nodig acht, schuwt hij het gebruik ervan dan ook niet. Tegelijkertijd is hij oprecht vriendelijk, vooral jegens kwetsbare vrouwen. Zachtaardig. Geestig. Behulpzaam. Een gevaarlijke knuffelbeer dus, die ook nog eens steeds meer moeite heeft met het onderscheid maken tussen de realiteit en zijn waanvoorstellingen. Al met al is Rice een interessante en wonderbaarlijk sympathieke (anti)held.

McLaughlin spaart hem evenwel niet. De opgediende actie is bikkelhard en het geweld bruut. Als je keurige, gekuiste gevechten verwacht dan kom je bedrogen uit. Het zand knarst tussen je tanden en je proeft het bloed op je tong tijdens het lezen. McLaughlin schetst een wereld van criminele motorbendes, Mexicaanse kartels, gieren, dode dieren, racistische rednecks en stront, zonder ook maar een seconde de realiteit uit het oog te verliezen. Het milieu waarin Rice zich begeeft is ongekend hard, maar volkomen geloofwaardig. 

“His hold on what he’d always believed was right and what was wrong had grown fatigued, eventually warping to fit the contours of the world he inhabited.”

Zoals je ondertussen weet, bestaat het plot uit onvervalste snoeiharde crime. Het zit alleen verpakt in een veel kundiger proza dan gebruikelijk is in het misdaadgenre. De fraaie schrijfstijl voorkomt dat de roman een rechttoe rechtaan thriller wordt. Relaties tussen personages worden haarscherp gekarakteriseerd zonder dat je onhandige, expliciete expositie hoeft te verduren. Je begrijpt waarom ze elkaar vertrouwen, of juist niet, omdat McLaughlin dat op subtiele wijze toont. Hij schrijft ongelofelijk zelfverzekerd voor een debutant en weet de aandacht van de lezer ten alle tijden vast te houden. Bearskin is werkelijk een heerlijke, gritty prestatie van formaat.