Beloftevol debuut en solide thriller

Krysten Ritter (1981) is als actrice momenteel vooral bekend van de Netflix series Jessica Jones en The Defenders. Daarvoor had ze bijrollen in onder andere Veronica Mars, Gilmore Girls en Breaking Bad. Met Bonfire maakt ze haar debuut als auteur.

In Bonfire keert Abby Williams na een afwezigheid van tien jaar terug naar haar geboortestad Barrens. Als advocaat gespecialiseerd in milieurecht is het haar taak om na te gaan of er bewijs is voor het illegaal lozen van giftige stoffen door het bedrijf Optimal Plastics. Abby is vastbesloten om de waarheid boven water te halen. Ze hoopt zo een antwoord te krijgen op een vraag die haar al jaren dwarszit. Was de mysterieuze ziekte die een groep van haar klasgenoten lang geleden trof inderdaad een hoax? Of was er meer aan de hand?

'I came back to bury the past, but instead the past is burying me.'

Aldus Abby Williams, de hoofdpersoon uit Bonfire. Het verhaal wordt sterk gekleurd door haar perspectief. Ritter schetst het beeld van een jonge vrouw die het verleden graag achter zich wil laten, maar zich er pijnlijk van bewust is dat ze nog niet zover is. Het moge duidelijk zijn: Abby is beschadigd. Ze vertrouwt niemand en benadert alles op dezelfde afstandelijke manier. Emotie is dan ook ver te zoeken in de eerste helft van het boek. Abby gaat te werk als een ijskoude speurder die niets te verliezen heeft. Hierdoor is het af en toe net alsof je een old school, hard-boiled detective aan het lezen bent. Heerlijk! Als Abby zich wel open begint te stellen blijkt haar gedrag behoorlijk zelfdestructief te zijn. Dit uit zich voornamelijk in haar disfunctionele omgang met alcohol en mannen.

Ritter heeft een prettige schrijfstijl die uitstekend past bij de no-nonsense mentaliteit van Abby en het donkere onderwerp van Bonfire. Zinnen zijn vaak fragmentarisch, staccato. De stijl is minimalistisch. Het taalgebruik is bijtend. Dit doet recht aan de nihilistische sfeer waarvan het hele boek doordrenkt is. De auteur maakt gebruik van heldere metaforen en vergelijkingen die scherp en fris aanvoelen. Een bonfire wordt zo omschreven:

'The noise sounds like violent messy eating, like something giant snapping its jaws.'

Het blijft lange tijd moeilijk om hoogte te krijgen van het boek, mede door de ondoorgrondelijkheid van Abby. Op een gegeven moment wordt iemand gekarakteriseerd als 'a slippery kind of person, always sliding through cracks just before you could pin him into place.' Je zou hetzelfde kunnen zeggen over Bonfire. Elke keer als je denkt te weten welke kant het plot op zal gaan glipt het door je vingers en ben je het weer kwijt. Dit komt het mysterie uiteindelijk ten goede, maar in het begin werkt het tegen het boek omdat je als lezer niet erg betrokken raakt bij het wel en wee van personages.

Bonfire is een beloftevol debuut en een solide thriller. Voor lezers die graag wat vergelijkingsmateriaal als houvast hebben: Bonfire past in hetzelfde straatje als Sharp Objects (NL: Teerbemind) van Gillian Flynn.