Lezersrecensie
Soms precies goed en soms teleurstellend
Dorst van de Argentijnse auteur Marina Yuszczuk (1978), vertaald door Irene van de Mheen, is een roman die poogt horror en literatuur samen te smelten tot een bedwelmend mengsel. In de 19de eeuw arriveert een vrouwelijke vampier in Buenos Aires, waar ze haar dorst stilt totdat deze haar te veel dreigt te worden. Vrijwillig sluit ze zichzelf op in een mausoleum en laat de sleutel van de kist achter bij iemand die ze vertrouwt. Twee eeuwen later, geeft een stervende vrouw de sleutel aan haar dochter, die nietsvermoedend de kist opent.
Zoals gezegd poogt Dorst om twee genres te mixen die niet zo heel vaak bij elkaar komen. Dat lukt, soms. In de overwegend horror-getinte delen van het boek met een literair randje smeedt Yuszczuk een fascinerende mix van bloed, seks en de dood. Hier kan de roman af en toe tippen aan de vampierroman-top. Het is precies de lugubere, sensuele combinatie waarom het subgenre bekend staat en geliefd is. Als er echter niet gemoord of gevrijd wordt dan ontaardt het boek in een nogal onbeduidend, niet al te interessante ‘normale’ roman. Alle spanning valt weg en daar komt helaas weinig voor in de plaats.
De opbouw van de roman is daar medeschuldig aan, want het eerste gedeelte is eigenlijk beter dan het tweede. Het eerste deel wordt verteld vanuit de vampier en doet haar geschiedenis uit de doeken. Het tweede deel neemt de gewone vrouw als uitgangspunt en, tja, daar wordt het pas boeiend zodra de twee vrouwen met elkaar in aanraking komen. In boeken met twee verhaallijnen - of meerdere perspectieven - zie je wel vaker dat de ene ondergesneeuwd wordt door de andere. Het accentueert ook de twee gedachten (lees: genres) waarop Dorst hinkt: is dit bloederige, sexy vampierhorror of toch er-gebeurt-niets-tenzij-je-tussen-de-regels-door-leest literatuur? De vampierhorror met serieuze materie erdoorheen verweven die wordt opgediend bij het perspectief van de vampier komt echt veel beter uit de verf dan de ernstige literatuur met gruwel- en erotiek-elementen.
De queer-romance is zelfs een beetje incidenteel. Het lijkt er eerlijk gezegd amper toe te doen dat dit een verhaal is over twee vrouwen en dan niet op een ‘het is anders, maar ook hetzelfde’ manier, maar op een ‘het maakt weinig verschil’ manier. Dat is jammer, want dat is nou net zo leuk aan meer diverse romantiek/seksualiteit: dat je als lezer inzicht krijgt in iets wat je zelf niet kent of wat juist heel herkenbaar is. Yuszczuk scoort heel aardig op de wellust-meter, maar de liefde komt er helaas nogal bekaaid vanaf.
Dorst is een aardige poging om horror en literatuur met elkaar te verenigen. Yuszczuk slaagt daar regelmatig in, maar zeker niet altijd. De sensualiteit en het geweld inherent aan het vampiergenre is goed getroffen, maar de rest stelt teleur.
Zoals gezegd poogt Dorst om twee genres te mixen die niet zo heel vaak bij elkaar komen. Dat lukt, soms. In de overwegend horror-getinte delen van het boek met een literair randje smeedt Yuszczuk een fascinerende mix van bloed, seks en de dood. Hier kan de roman af en toe tippen aan de vampierroman-top. Het is precies de lugubere, sensuele combinatie waarom het subgenre bekend staat en geliefd is. Als er echter niet gemoord of gevrijd wordt dan ontaardt het boek in een nogal onbeduidend, niet al te interessante ‘normale’ roman. Alle spanning valt weg en daar komt helaas weinig voor in de plaats.
De opbouw van de roman is daar medeschuldig aan, want het eerste gedeelte is eigenlijk beter dan het tweede. Het eerste deel wordt verteld vanuit de vampier en doet haar geschiedenis uit de doeken. Het tweede deel neemt de gewone vrouw als uitgangspunt en, tja, daar wordt het pas boeiend zodra de twee vrouwen met elkaar in aanraking komen. In boeken met twee verhaallijnen - of meerdere perspectieven - zie je wel vaker dat de ene ondergesneeuwd wordt door de andere. Het accentueert ook de twee gedachten (lees: genres) waarop Dorst hinkt: is dit bloederige, sexy vampierhorror of toch er-gebeurt-niets-tenzij-je-tussen-de-regels-door-leest literatuur? De vampierhorror met serieuze materie erdoorheen verweven die wordt opgediend bij het perspectief van de vampier komt echt veel beter uit de verf dan de ernstige literatuur met gruwel- en erotiek-elementen.
De queer-romance is zelfs een beetje incidenteel. Het lijkt er eerlijk gezegd amper toe te doen dat dit een verhaal is over twee vrouwen en dan niet op een ‘het is anders, maar ook hetzelfde’ manier, maar op een ‘het maakt weinig verschil’ manier. Dat is jammer, want dat is nou net zo leuk aan meer diverse romantiek/seksualiteit: dat je als lezer inzicht krijgt in iets wat je zelf niet kent of wat juist heel herkenbaar is. Yuszczuk scoort heel aardig op de wellust-meter, maar de liefde komt er helaas nogal bekaaid vanaf.
Dorst is een aardige poging om horror en literatuur met elkaar te verenigen. Yuszczuk slaagt daar regelmatig in, maar zeker niet altijd. De sensualiteit en het geweld inherent aan het vampiergenre is goed getroffen, maar de rest stelt teleur.
1
Reageer op deze recensie