Een boek met een boodschap

Druks is het derde boek van Francien Regelink (1986). Voorheen maakte ze een sportblog en tegenwoordig geeft ze als 'ongewild ervaringsdeskundige', zoals ze zichzelf noemt, voorlichting op scholen, tijdens evenementen of in de media over de gevolgen van sexting – tevens het onderwerp van haar twee vorige non-fictie boeken. Met haar nieuwste titel richt ze zich op AD(H)D, in samenwerking met co-auteur Marloes Berghege.

'Maak mij kapot, wijs mij af. Ik leer ervan en kom keihard terug op een moment waarop niemand het verwacht. […] Het punt is, ik kom altijd sterker terug. Maar daarvoor moet je wel in jezelf geloven.'

Druks bestaat uit vijf delen waarin Regelink telkens een ander aspect van haar aandoening belicht. Gebeurtenissen uit haar persoonlijke leven en haar eigen gedrag zijn de kapstok waaraan ze een universeel verhaal ophangt: hoe moeilijk het soms kan zijn om te zijn wie je bent. Regelink laat ook regelmatig Cathelijne Wildervanck, directeur en oprichter van het ADHD Centrum Nederland, aan het woord om uit te leggen hoe AD(H)D precies werkt en hoe je ermee kan leren omgaan.

Regelink opent het boek met een voorwoord waarin ze schrijft dat ze 'met de wereld wil delen […] dat AD(H)D ook je superpower kan zijn.' Dat is een tikkeltje problematisch, vooral als ze vervolgens uitgebreid uit de doeken doet hoe lastig haar leven vaak is geweest en nog steeds is vanwege haar aandoening. Vriendschappen zijn erdoor gesneuveld en ze heeft er menig baan door verloren. De positieve vibe die ze probeert over te brengen is af en toe wat te dik aangezet, net als de jolige toon die ze aanslaat. Als je echter in aanmerking neemt dat de uitgeverij, Blossom Books, gespecialiseerd is in boeken voor jongeren, dan zijn de lichte overdrijving en de lolligheid juist bijzonder effectief. Ze halen de potentiële zwaarte uit het onderwerp en het resultaat is een vlot geschreven, toegankelijk boek.

Elk deel eindigt met een hoofdstuk waarin Wildervanck lezers op het hart drukt dat leven met een aandachtsstoornis nadelen heeft, maar zeker ook voordelen – mits er goed mee omgegaan wordt. Ook zij benadert het anders-zijn positief. Onder het mom van 'Wat werkt wel?' spoort ze AD(H)D’ers bijvoorbeeld aan om zelf op zoek te gaan naar handvaten die ze helpen beter te functioneren. Voor niet-AD(H)D’ers is deze informatie ook interessant, want het zorgt voor nieuwe inzichten en kweekt begrip. In een maatschappij waarin de aandoening nog vaak gezien wordt als een probleem, met symptomen die verholpen moeten worden, wordt hier eveneens gekeken naar de pluspunten die AD(H)D met zich meebrengt. Als dit anders-zijn in goede banen wordt geleid en gestimuleerd – in plaats van ontmoedigd omdat het ietwat afwijkt van ‘normaal’ – dan is het mogelijk om van iemands zwakte zijn kracht te maken.

'Misschien is begrip wel het allerbelangrijkste wat ik nodig heb.'

Je hoeft geen AD(H)D’er te zijn om Druks een nuttig boek te vinden, omdat Regelink vooral een lans breekt voor het anders-zijn. Doordat ze het belang van jezelf accepteren en geaccepteerd te worden zoals je bent, breed trekt, gaat Druks uiteindelijk over veel meer dan alleen AD(H)D. Het levert een boek op met een boodschap die het waard is om gehoord te worden.