Potentieel wordt niet benut

Giovanna Fletcher (1985) heeft al verschillende romantische YA boeken op haar naam staan en Tom Fletcher (1985) is lid van de band McFly en kinderboekenschrijver. De auteurs, een getrouwd stel, hebben Eve of Man samen geschreven. Het boek is het eerste deel van een geplande trilogie.

Na een periode van vijftig jaar waarin geen baby’s van het vrouwelijke geslacht geboren werden, was daar opeens Eve. Het eerste en enige meisje. Inmiddels is Eve zestien en is de tijd gekomen voor het kiezen van een partner. Er zijn drie kanshebbers geselecteerd. De toekomst van de mensheid staat op het spel. Eve is zich bewust van de verantwoordelijkheid die op haar schouders rust. Maar liefde laat zich niet sturen…

Het centrale concept doet denken aan Children of Men (film uit 2006, gebaseerd op een P.D. James-boek), maar dan in een YA-jasje gestoken. Het is een idee waarmee je allerlei razend interessante kanten op kunt. Het probleem is dat er in Eve of Man niets mee gedaan wordt.

Het verhaal wordt verteld vanuit twee perspectieven. Bij allebei wordt de ik-persoon gehanteerd. Doorgaans is het voordeel van deze vertelwijze dat je de belangrijkste karakters – in dit geval Eve en haar love interest Bram – bijzonder goed leert kennen. Die vlieger gaat hier niet op omdat beide personages weinig persoonlijkheid mee krijgen. Vooral Eve blijft ergerlijk blanco. Haar handelingen zijn zelden intrinsiek gemotiveerd: ze komt bijna uitsluitend in actie als het nodig is om het plot vooruit te helpen. Bram wordt opgescheept met een gewelddadige vader. Dat moet blijkbaar volstaan ter vervanging van een eigen identiteit. Het creëren van een volwaardig karakter is blijkbaar geen optie. De rest van de personages bestaat eveneens uit inwisselbare bijfiguren en eendimensionale slechteriken.

De auteurs hebben de neiging om dingen die allang duidelijk zijn alsnog expliciet op papier te zetten. Emoties worden kenbaar gemaakt door gewoon precies te zeggen wat een karakter voelt. Het is alsof je op de bank een film aan het kijken bent terwijl er iemand naast je zit die het nodig vindt om elke scène aan je uit te leggen in plaats van dat je de gelegenheid krijgt om zelf door de woorden en gebaren van de personages achter hun gemoedstoestand te komen.

Het verhaal draait voornamelijk om de ontluikende liefde tussen Eve en Bram. De ontwikkeling hiervan is (hoe dunnetjes de karakters ook zijn) aangenaam om te lezen. Die twee zijn hartstikke cute samen. Het had wel wat meer dan lief mogen zijn, aangezien hun relatie het voortbestaan van de mensheid in gevaar brengt, maar alla. Zodra hun interactie wegvalt, zakt het boek finaal door het ijs. Eve beseft, elk hoofdstuk opnieuw, dat ze wordt voorgelogen door de machthebbers en daarop volgen dan opstandige gedachten over verzet. Dat verzet komt echter nergens fatsoenlijk van de grond, waardoor alle grootse plannen van Eve na een tijdje nogal belachelijk aandoen. Ondertussen beschikt Bram plotseling over voorheen verborgen leiderschapskwaliteiten en denkt hij vaak aan Eve. Negen van de tien keer is dat laatste het enige wat je als lezer te weten komt: Bram denkt aan Eve. Al het andere wordt tot in den treure toegelicht, maar dit juist niet. Wat details zouden hier welkom zijn geweest – denkt hij aan haar lach, haar stem, iets specifieks? - maar in plaats daarvan wordt de band tussen Bram en Eve welhaast gereduceerd tot het almaar herhalen van haar naam.  

De reden dat Eve of Man zo teleurstelt, is dat werkelijk álles – de gebrekkige wereldopbouw, de vrijwel afwezige karakterisering, het wankele plot – in dienst staat van het liefdesverhaal. En die liefde, notabene het sterkste punt van deze YA roman, is niet in staat om het boek te dragen.