Roodkapje met een bijl

Na hervertellingen van Alice in Wonderland en Peter Pan, richt Christina Henry (1974) zich nu op het sprookje van Roodkapje. Als een nieuwe, vreemde ziekte om zich heen grijpt, is Red een van de weinigen die – dankzij haar geliefde genrefilms – meteen de ernst van de situatie inziet en maatregelen treft. In haar favoriete rode jack alleen op weg naar haar oma, probeert ze uit de buurt te blijven van andere mensen terwijl ze in het reine tracht te komen met het lot van haar ouders en broer.

Roodkapje is een sprookje met een redelijk eenvoudig moraal: volg het pad en praat niet met vreemden. The Girl in Red wijkt eigenlijk niet zo heel ver af van deze boodschap. Hoe Henry deze gedachte overbrengt, is echter radicaal anders. Een jonge vrouw, gedeeltelijk gekleed in rood, wandelt naar haar grootmoeder en komt onderweg (menselijke) roofdieren tegen. Voor zover de overeenkomsten. Henry gaat hiermee aan de haal en creëert een heerlijke post-apocalyptische wereld waarin gevaar constant op de loer ligt.  

De twintigjarige Red (echte naam Cordelia, maar noem haar in hemelsnaam niet zo!) heeft een kunstbeen, is van bi-raciale afkomst én is biseksueel. Deze kenmerken zijn belangrijker voor de buitenwereld dan voor haarzelf. Red is vooral bezig met praktische overwegingen, zoals hoe snel ze de reis af kan leggen met haar handicap en of ze zich vlot uit de voeten kan maken als dat nodig is. Afgezien van haar been, dat haar maar minimaal belemmert, kan ze zich uitstekend redden. Ze is goed voorbereid, voorzichtig en extreem wantrouwend. De wereld was voorheen al niet veilig voor een gehandicapte, niet-blanke vrouw en na de mysterieuze epidemie is de dreiging enkel toegenomen. Het is erg fijn om over een personage te lezen dat intelligent is en zich ook zo gedraagt; het is nog fijner dat dit een heldin betreft die allesbehalve standaard is.

Stukje bij beetje vertelt Henry hoe Red haar familie kwijt is geraakt en dat doet ze zeer geraffineerd. Red heeft – letterlijk - geen tijd om erbij stil staan en toch slaagt de auteur erin een zekere mate van verwerking te beschrijven. Op eenzelfde wijze laat Henry steeds meer aanwijzingen vallen over de aard van de onbekende ziekte die het land in de chaos heeft gestort. De vakkundige opgebouwde anarchistische wereld, de vrijwel voortdurend sluimerende spanning en het gaandeweg ontrafelende mysterie van de geheimzinnige epidemie zorgen voor een hele lekkere Stephen King-vibe. (En, ja, dat is een compliment.) Henry gaat wel een stuk minder bloediger te werk dan King. Er vallen flink wat doden en er wordt een aardige hoeveelheid bloed vergoten, maar dat wordt nergens bijzonder gedetailleerd beschreven. Zo blijft de horror behoorlijk mild, wat fijn is voor mensen die niet zo gesteld zijn op gore. Aan het hervertelling-aspect moet je niet te veel waarde hechten, want de overeenkomsten qua plot zijn verwaarloosbaar. Als je houdt van post-apocalyptische fictie en kick-ass heldinnen, dan is The Girl in Red een boek voor jou. Vergeet Roodkapje, hier is Red!