Schitterend. Subliem. Sterk.

In The Power van Naomi Alderman ontwaakt bij meisjes en vrouwen over de hele wereld een tot dan toe onbekende gave: opeens kunnen zij met hun handen dodelijke stroomstoten uitdelen. Er breekt een revolutie uit. Legio vrouwen willen genoegdoening voor hoe zij jarenlang onderdrukt zijn. Mannen - het nieuwe zwakke geslacht – vinden deze ontwikkeling maar niets en vechten terug. De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.

Deze is… wow! Vanaf het begin wordt je als lezer als een visje binnengehaald. Eerst denk je, wat is dit? Dan denk je, hmmm, dit smaakt goed. En voor je het weet is er geen ontsnappen meer aan. Je bent hooked. Jij verslindt het boek niet: het boek verslindt jou.

Eén van de vele, vele mooie aspecten van The Power is dat je het prachtig gelaagd is waardoor je het boek op verschillende manieren kunt lezen. Je kunt ‘m lezen als een hele goeie dystopische thriller. Of je leest ‘m als onthutsend commentaar op de huidige maatschappij. Onder het laagje sci-fi glazuur zijn heel veel dingen verontrustend herkenbaar.

Hoe sommige landen de pas ontdekte kracht van de vrouwen bij aanvang behandelen zoals ontluikende seksualiteit vaak behandeld wordt: het onderwijs is gericht op onthouding i.p.v. het veilig beoefenen. (“No one’s going to keep their arms crossed for ever,” merkt een personage droogjes op.) Hoe omgegaan wordt met mensen die geen duidelijk omlijnde genderidentiteit hebben of zich anders gedragen dan van hen verwacht wordt. Hoe verongelijkte, gefrustreerde mensen elkaar online opstoken en dreigementen uiten richting andersdenkenden. Hoe berichten van anonieme mensen verborgen achter schuilnamen klakkeloos voor waar worden aangenomen als het eigen wereldbeeld maar bevestigd wordt en hoe er aan de hand van deze dubieuze informatie mensen worden lastig gevallen en “lesjes worden geleerd” en “op hun plaats worden gezet.”

Het is buitengewoon triest dat een zo beangstigend toekomstbeeld eigenlijk helemaal niet zo ver van onze samenleving afstaat en dat het onze cultuur op verschillende vlakken zelfs spiegelt.

The Power gaat over hoe de seksen zich tot elkaar verhouden en het is feministisch (wat tegenwoordig af en toe bijna een scheldwoord lijkt te zijn) in de zin dat het boek benadrukt dat onderdrukking en ongelijkheid nooit een goed idee zijn - hoe de rollen van onderdrukker en onderdrukte ook verdeeld zijn. Het gaat echter bovenal, zoals de titel aangeeft, over macht en hoe teveel macht in de handen van één groep altijd op hetzelfde uitloopt.

Zoals Alderman schrijft:

“One of them says, ‘Why did they do it […]?’

And the other one answers, ‘Because they could.’

That is the only answer there ever is.”

Dit is een schitterend boek. Subliem. Sterk. Somber. Van een singuliere schoonheid. (Laten we het maar bij de s-woorden houden.) Het heeft niet voor niets de Baileys Women's Prize for Fiction 2017 gewonnen.