Een herhaling van zetten

Voordat we vaarwel zeggen is alweer het vierde deel dat de Japanse auteur Toshikazu Kawaguchi (1971) schreef in de 'Before the Coffee Gets Cold'-serie. Het vorige boek maakte een uitstapje naar café Donna Donna in het noorden van Japan, maar nu zijn we weer terug bij het originele koffiehuis: Funiculi Funicula in Tokio. Waar de geruchten over tijdreizen blijken te kloppen, maar aan bijzondere regels gebonden zijn. Dit deel van de reeks is vertaald uit het Engels door Ton Heuvelmans.

Ook dit deel opent met een proloog dat het concept en de regels van het tijdreizen uit de doeken doet: pas als de specifieke tijdreis-stoel vrijkomt, mag je gaan zitten; je hebt vanaf het moment dat de koffie ingeschonken is totdat deze koud is; je mag niet van de stoel opstaan en – de regel die menig potentiële tijdreiziger van gedachten doet veranderen – wat je ook doet in het verleden, het zal het heden niet veranderen. Wederom is er een schema van personages en hun onderlinge relaties in het boek afgedrukt.

Qua structuur is de roman nagenoeg gelijk aan het derde deel. Er zijn vier hoofdstukken met telkens een andere bezoeker die naar het verleden wil reizen om iets recht te zetten. Hun motieven variëren amper: ze voelen zich ergens schuldig over jegens iemand waarmee ze het in het heden niet meer goed kunnen maken. Wat wel anders is, is dat een van de dierbaren in kwestie deze keer een hond is. Dat is een gouden greep, want wie wordt er nou niet emotioneel van een verhaal over de dood van een geliefd huisdier? De beweegredenen van de andere bezoekers zijn helaas een stuk eentoniger en minder aangrijpend.

Het boek is, in zijn geheel en dat geldt eveneens voor elk hoofdstuk op zich, van begin tot einde een herhaling van zetten. Er wordt standaard teleurgesteld gereageerd op en moeilijk gedaan over de regels, vervolgens is daar dan de aarzeling – heeft het nu nog zin om terug te gaan? Daarna wordt de lezer een kleine terugblik op de relatie voorgeschoteld, voordat de ontmoeting in het verleden plaatsvindt. Deze verloopt volgens vast stramien en uiteindelijk keert de tijdreiziger herboren terug naar het heden, klaar om zijn of haar leven weer op te pakken. De eerste keer is het wel leuk om te lezen, maar de repetitie ruïneert het interessante basisgegeven. Wat niet helpt, is dat de auteur het nog steeds niet kan laten om heel veel woorden te gebruiken om heel weinig te zeggen. Ook alle bekende personages krijgen weer in ieder hoofdstuk een nieuwe introductie. Als alle herhaling en onnodige uitleg geschrapt zou worden dan zou er waarschijnlijk maar een magere novelle overblijven.

Voordat we vaarwel zeggen lijdt aan hetzelfde euvel als het voorgaande deel van de serie. Opnieuw is het inhoudelijk op geen enkele manier opzienbarend en de schrijfstijl is eveneens niet ten goede veranderd. Het boek is zo uit, maar toch is het die geringe tijd niet waard.

Wil jij ook meer en leuker lezen? Lees dan dit boek voor de Hebban Reading Challenge van 2024!

Vink er bijvoorbeeld de volgende checklistcategorieën mee af: 'Lees een ver boek' en 'Lees een mysterieus boek'. Meedoen kan via Hebban.nl/challenge.