Lezersrecensie
Een intrigerend verhaal dat je zoet houdt!
Het verschijnen van Zoethout in november 2024 is, onbegrijpelijk, aan mij voorbij gegaan. Godzijdank was daar een attente bibliotheekmedewerker die me wees op dit meeslepend boek van Marita de Sterck. Een auteur die ongeveer 15 jaar geleden met De hondeneters enorme indruk op me naliet.
De onheilspellende, donkere cover van Zoethout voorspelt een indringend verhaal. En dat is het ook. Amber huurt een klein huisje in een armoedige wijk. Ze raakt er in de ban van oude kindertekeningen die ze verstopt in het huisje terugvindt. Door gesprekken met buurvrouw Cecile komt ze meer en meer te weten over alleenstaande moeder Nadia en haar dochter Sonja, die in 1974 in precaire omstandigheden in 'haar huisje' woonden en over het plotse verdwijnen van Sonja in 1974.
Amber is gefascineerd door dit verhaal. Ze gaat, samen met vriendin Elise, op zoek naar meer informatie in de buurt en komt in contact met de babbelwijven Julienne, Leona, Elza en Germaine die al meer dan 50 jaar lang hun oren en ogen wijd open houden om, van achter hun vitrages, sappige vertelsels te brouwen over het reilen en zeilen in de buurt. Zoetjesaan komen Amber en haar vriendin Elise meer en meer te weten over het teruggetrokken leven van Nadia en Sonja en over de verontrustende verdwijning van Sonja die al die jaren onopgelost bleef.
Het aangrijpende Zoethout wordt vanuit verschillende perspectieven en verschillende tijden verteld. Soms zijn de babbelwijven aan het woord, soms Amber, Cecile of Sonja. Stukken van het verhaal spelen zich in 2024 af, andere in 1974. Wat hou ik van die sprongen! Ze houden je als lezer wakker, ze bouwen spanning en mysterie op. De rol van de babbelwijven in het verhaal is bijzonder. De achterklap en het bijhorende ongemak scheppen een indringende sfeer. De taal in dit boek is prachtig: bondig met veel oud-Vlaamse spreektaal.
Zoethout is een rauw drama, kort maar krachtig, dat bij de keel grijpt. Een boek dat je enkele uren zoet houdt!
www.vivelelivre.be
De onheilspellende, donkere cover van Zoethout voorspelt een indringend verhaal. En dat is het ook. Amber huurt een klein huisje in een armoedige wijk. Ze raakt er in de ban van oude kindertekeningen die ze verstopt in het huisje terugvindt. Door gesprekken met buurvrouw Cecile komt ze meer en meer te weten over alleenstaande moeder Nadia en haar dochter Sonja, die in 1974 in precaire omstandigheden in 'haar huisje' woonden en over het plotse verdwijnen van Sonja in 1974.
Amber is gefascineerd door dit verhaal. Ze gaat, samen met vriendin Elise, op zoek naar meer informatie in de buurt en komt in contact met de babbelwijven Julienne, Leona, Elza en Germaine die al meer dan 50 jaar lang hun oren en ogen wijd open houden om, van achter hun vitrages, sappige vertelsels te brouwen over het reilen en zeilen in de buurt. Zoetjesaan komen Amber en haar vriendin Elise meer en meer te weten over het teruggetrokken leven van Nadia en Sonja en over de verontrustende verdwijning van Sonja die al die jaren onopgelost bleef.
Het aangrijpende Zoethout wordt vanuit verschillende perspectieven en verschillende tijden verteld. Soms zijn de babbelwijven aan het woord, soms Amber, Cecile of Sonja. Stukken van het verhaal spelen zich in 2024 af, andere in 1974. Wat hou ik van die sprongen! Ze houden je als lezer wakker, ze bouwen spanning en mysterie op. De rol van de babbelwijven in het verhaal is bijzonder. De achterklap en het bijhorende ongemak scheppen een indringende sfeer. De taal in dit boek is prachtig: bondig met veel oud-Vlaamse spreektaal.
Zoethout is een rauw drama, kort maar krachtig, dat bij de keel grijpt. Een boek dat je enkele uren zoet houdt!
www.vivelelivre.be
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Liesbeth Devriendt
Gesponsord
Als Hyoyoung wordt gevraagd in een brievenwinkel in Seoul te komen werken, realiseert ze zich al snel hoe helend een brief kan zijn. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
