Meer dan een beperking

Ik won dit boek een paar jaar geleden met een winactie van de facebookgroep Boeken van Nederlandse en Vlaamse auteurs.
In deze autobiografie vertelt Miriam vanuit de eerste persoon haar levensverhaal. Miriam is geboren met de ergste vorm van Spina Bifida (open ruggetje). Haar ouders staan meteen voor moeilijke beslissingen. Wel of niet behandelen? Hoe zal de toekomst eruit zien voor hun baby? Heeft ze wel een toekomst?
Door het boek heen volg je op chronologische volgorde het leven van Miriam, beginnend bij haar babytijd in 1977 en eindigend in het heden (dit boek verscheen in 2018). Miriam heeft heel wat voor haar kiezen gehad. Als gevolg van haar Spina Bifida moest ze vaak worden geopereerd en woont ze in een zorgcentrum voor mensen met een lichamelijke beperking.
Miriam vertelt over haar leven. Over hoe het is om met veel dingen hulp nodig te hebben. Maar ook over hoe ze altijd positief probeert te blijven. Zelfs als ze alle reden heeft tot klagen. Wat dat betreft heeft ze dezelfde mindset als wijlen mijn tante, die leed aan reuma en MS en waar ik grote bewondering voor heb. Haar motto was “Morgen zal het beter gaan”.
De zonsondergang op de cover zegt niets over de inhoud, maar de titel en de auteursfoto op de achterkant zeggen alles. Later in het boek wordt ook de cover duidelijk.
Een deel van het boek gaat over dat Miriam een nieuwe/ andere rolstoel nodig heeft. Wat een gedoe is dat, zeg! Bij het lezen daarvan werd ik echt verdrietig en boos dat het zo moet verlopen in een land als Nederland. Dan word je nog eens extra dankbaar dat je lichamelijk niets mankeert.
Af en toe kreeg het gedoe rondom die rolstoel wel erg veel aandacht en was het net alsof het boek alleen maar daarover ging. Maar ik kan me goed voorstellen dat als je van die rolstoel afhankelijk bent om naar buiten te kunnen gaan en die rolstoel komt maar niet, dat je dan vooral bezig bent om die rolstoel te krijgen.
Miriam vertelt ook over de vooroordelen en de vele obstakels die ze tegenkomt in het dagelijks leven. Zoals niet zelfstandig naar boven kunnen. Of geholpen moeten worden met iets simpels als naar bed gaan.
Het boek is geschreven alsof Miriam het aan de lezer vertelt en dat is ook te merken aan het taalgebruik. Dat is nog wel eens spreektaal in plaats van schrijftaal.
Al met al geeft dit boek een goed beeld van hoe het is om rolstoelafhankelijk te zijn en in een zorginstelling te leven. Deze mensen zijn absoluut niet zielig en zijn absoluut meer dan hun beperking. Want ondanks dat kunnen ook zij, net als anderen, onbeperkt gelukkig zijn.