Een duister sprookje

Laat je meenemen naar het Zwarte Woud met haar legendes en sprookjes. Ontdekt de wereld van het middeleeuwse dorpje Flüstern en betreedt met Sieglinde het mysterieuze kasteel Nebelburg in de fairytale fantasy “Over wezenloze zielen”, geschreven door Merel de Keyzer.

Over wezenloze zielen is een sprookje, maar je moet dan niet aan Disney denken. Het past meer in de lijn van de originele verhalen, die niet bepaald geschikt zijn voor kinderen vanwege het geweld en de enge scenes die erin voorkomen.
Het boek begint met een proloog. Hierin wordt een eeuwenoude legende beschreven. Door de toon van het verhaal belande ik meteen in de wereld van de fairytale fantasy.
In de rest van het boek gaat het over Sieglinde. Zij woont met haar familie in het dorpje Flüstern in het Zwarte Woud. Er wordt geen jaartal in het boek genoemd, maar omdat het een paar keer over Keizer Karel (1500-1558) gaat, moet het verhaal zich in de zestiende eeuw afspelen.
Sieglinde is negentien en ongeschikt voor het huwelijk. Als ze een aanzoek krijgt van haar beste vriend Gerfried wijst ze die af, om hem zo te beschermen. Omdat ze niet de rest van haar leven bij haar ouders in kan wonen, moet ze als dienstmeid aan de slag in het nabijgelegen kasteel Nebelburg.
Het dorp Flüstern viel ooit onder toezicht van de graaf van Nebelburg, maar geen van de dorpelingen had de graaf ooit gezien. Wel werden er allemaal enge verhalen aan de kinderen verteld.
In Nebelburg maakt Sieglinde kennis met de bewoners van het kasteel. Twee heksen, waarvan de één best aardig is, een eenzame jongeman, Theodor geheten en natuurlijk graaf Oswald Schwarzfrost.
Langzamerhand ontdekt Sieglinde steeds meer duistere geheimen rondom graaf Schwarzfrost. Zo blijkt hij onsterfelijk te zijn en niet te verouderen. Om dat te blijven moet hij iedere maand een onschuldige ziel in de diepten van de Flüsternsee laten zinken. Dit is de legende uit de proloog.
Sieglinde wil wanhopig graag terug naar haar familie, maar de graaf houdt haar gevangen en zoekt zelfs (seksuele) toenadering tot haar.
Op een dag ontmoet Sieglinde de geest van de rivier Mondschein. Zij maakt ook onderdeel uit van de legende uit de proloog en vertelt Sieglinde dat er een voorspelling is. Sieglinde is degene die de graaf voorgoed kan stoppen. Maar dan moet ze wel drie opdrachten binnen een bepaalde tijd uitvoeren.
Hoewel dat van die voorspelling en de opdrachten niet erg origineel is, is het wel goed uitgewerkt en wordt het nergens voorspelbaar. In de opdrachten herkende ik onder meer dingen uit de Romeinse mythologie (de faun) en de Oudnoorse en Hoogduiste legendes door de naam Freyr.
Het verhaal begint relatief licht, maar wordt gaandeweg steeds duisterder. Op een gegeven moment wordt Sieglinde zelfs gedwongen om een bal van duivelsaanbidders bij te wonen waar figuren als vampieren en heksen te gast zijn. In die scene ontdekte ik overeenkomsten met vampierenverhalen, zoals “Dochter van de duisternis” van Virginia Andrews en “Twilight” van Stephenie Meyer.
Zodra Sieglinde in Nebelburg aankomt, ervaar je de hele tijd de strijd in haar. Aan de ene kant wil ze naar huis en denkt ze aan Gerfried, aan de andere kant wil ze de graaf stoppen en voelt ze medelijden met Theodor. Sieglinde is erg opstandig en haar grote mond en brengt haar geregeld in de problemen. Toch schuilt er onder dat masker een onzeker meisje dat vaak aan zichzelf twijfelt. Als lezer twijfelde ik met haar mee en vroeg ik me af of ze ooit van Nebelburg en de graaf bevrijd zou zijn. Heel lang lijkt het er ook op dat Sieglinde moet kiezen tussen het redden van de wereld en haar eigen geluk.
Het einde is totaal niet wat ik verwacht had en dat maakt het juist weer mooi.
Het boek eindigt met een epiloog, die in dezelfde stijl is geschreven als de proloog. Hierin wordt vanaf een afstand verteld hoe het is afgelopen met Sieglinde en de bewoners van Nebelburg.
Een nadeel aan het boek vond ik het vele grove taal gebruik van Sieglinde en haar vele gevloek.
Op de blauwe cover staan een kasteel, een donker bos en een wolf. Alle drie spelen ze een belangrijke rol in het verhaal. De kleur van de cover, blauw met zwart, past goed bij de sfeer in het boek, die duister is met toch nog wat lichtpuntjes.
Al met al heb ik genoten van dit boek en had het van mij nog wel veel dikker mogen zijn. Het is echt een heerlijk boek om op een druilerige dag onder een dekentje te lezen.