Ontroerend inkijkje in het leven van iemand die lijdt aan dementie

Dit boek kocht ik bij de auteur in de voorverkoop. Doordat familie van mij werkt met mensen die lijden aan dementie of de ziekte zelf hebben, sprak dit boek mij aan.
De titel slaat op de vraag die hoofdpersoon Francis vaak stelt aan haar dochter en kleinkinderen. Francis begint steeds meer te vergeten en doet haar best om dat te verbergen. Ze wil niet zo eindigen als haar moeder en grootmoeder, die leden aan dementie en uiteindelijk moesten worden opgenomen. Gelukkig krijgt ze hulp van haar dochter en kleinkinderen, die vlakbij wonen. Makkelijk is dat niet. Vanuit het perspectief van Francis zelf zie je haar worstelen om de regie over haar leven te houden en ervaar je de als bemoeizucht overkomende hulp van haar familie.
Het ziekteproces van Francis wordt grotendeels door haar eigen ogen verteld. Ik vond het een interessant concept en heeft zeker mijn kennis over dementie vergroot.
In het tweede deel van dit boek vertelt dochter Stella hoe het verder gaat met Francis. In dit gedeelte woont ze inmiddels niet meer in haar vertrouwde omgeving en zie je haar verder aftakelen. Toch is ook hier, net als in de rest van het boek, veel ruimte voor humor.
Wel vind ik dat er soms respectloos wordt gepraat, met woorden als “die oudjes” en “Mevrouw X voeren”. Mensen voer je niet, die geef je te eten. Nu kan het natuurlijk zijn dat men in de bewuste instelling zo sprak en dat de auteur dit juist heeft overgeschreven, maar zo praat je niet over mensen, dement of niet.
Wat verder opviel aan het boek is het vele onjuiste gebruik van interpunctie en enters. Geregeld ontbreekt een enter, waar die voor de leesbaarheid wel had moeten staan. Ook staan komma's en aanhalingstekens nog wel eens op een verkeerde plek. Daarnaast had het uitlijnen van de pagina's de leesbaarheid nog meer kunnen vergroten.
Dit doet echter niets af aan het verhaal, dat gebaseerd is op feiten. Een heftig, ontroerend en soms ook mooi inkijkje in het leven van iemand die lijdt aan dementie.