Verder gaan als je alles verloren hebt....

Bij het begin van het boek voel je de zwaarte hangen zonder direct te weten wat er gebeurd is. Het verdriet, het vluchten van alles en iedereen , zo herkenbaar voor ieder die met een levensgroot verlies te maken heeft.
Amande trekt zich terug in een afgelegen huis in Auvergne ver weg van haar vertrouwde omgeving.

' Braaf blijf ik in het duistere halletje staan wachten. Ik heb niets beter te doen. Wachten is mijn tweede natuur geworden sinds die avond van 21 juni.Mijn enige bezigheid.'
Het is een donker huis waar ze geen zonlicht laat binnenkomen , ze wil niet verder, enkel slapen met slaappillen wat niet lukt.
' Mijn hersenen weigeren los te laten, een paar uur af te schakelen, me de rust te bieden die ik zo nodig heb. Zo gaat het al Achttien dagen lang.'
Ze wil geen contact met iemand, schakelt telefoon uit. Haat de kerstperiode en de kat die voor haar deur komt liggen. Het boek maakt het niet mooier, dat herkende ik als geen ander . Rouw is hard werken en er zijn vele kleine stapjes nodig om elke dag de moed te vinden verder te gaan.
Dan vind ze een kalender van de vorige bewoonster waar ze 1 woord uithaalt. En er is de vlinder die in haar huis vliegt en de boom waar ze veel later linten in hangt en een troostplek wordt.
En de rest is te lezen. Naar het einde toe vind ik het een heel klein beetje melig worden maar het doet niets af aan de levenszoektocht om verder te kunnen na een groot verdriet.