Wolf...een jongen om nooit te vergeten !

Ongelooflijk mooi triest eerbetoon van een zus aan haar broer.
Lara kan als geen ander het rauwe verdriet koppelen aan waargebeurde feiten en fictie errond geweven.
Ze geeft haar broer vleugels, letterlijk en figuurlijk.
Ook betrekt ze haar 2 zussen en broer en ouders erbij en een deel van hun gezamenlijke verleden en verdriet.

"Daar kwam bij dat niet iedereen in mijn familie met woorden rouwde. Missen deden we elk op onze eigen manier. Niet dat we een methode hadden , we dwaalden doelloos wat rond. Je zou denken zoekend naar iets van houvast of verlichting, maar eigenlijk waren we allemaal nog altijd bezig met omwegen maken, immense lussen om ground zero heen, de put in onze stamboom."

De fragmenten die Wolf in zijn dagboek schrijft , de maanden van vermissing, het vinden van zijn lichaam, zijn hartverscheurend . Lara slaagt erin om door de pijn heen de mooie herinneringen te vertellen al dan niet gekleurd met een gouden lintje.
Als moeder van een vermoorde en nog steeds vermiste zoon een bijzonder aangrijpend verhaal.