Lezersrecensie
De naam van de moeder
Na zijn succesvolle debuutroman De Menselijke Maat (A misura d’uomo uit 2018) staat de Italiaanse Roberto Camurri opnieuw in de schijnwerkers met De naam van de moeder (oorspronkelijke titel : Il nome della madre vertaald door Manon Smits).
Het verhaal speelt in Fabbrico. Daar woont Ettore, een zwijgzame, noeste man die de heftruck bestuurt op het terrein van een gieterij en huizen bouwt. Pietro is zijn zoon die nog maar een baby was toen zijn moeder, Ettores vrouw, hem achterliet. Ze liet nooit meer iets van haar horen. Haar invloed is echter onuitwisbaar. Zowel Ettore en Pietro leven verder met dit immens verdriet. Pietro’s weg naar de volwassenheid verloopt niet van een leien dakje. Onzekerheden, onverdraagzaamheid en heel veel vragen waarop hij geen antwoorden krijgt, maken van hem niet de meest gemakkelijke man. Vooral de non-communicatie en de tristesse van zijn vader alsook deze van zijn grootouders zijn bij momenten ondraaglijk. Zo schrijft Camurri : ‘Op dat bankje, in die zon, te midden van die geuren, had ze bedacht dat er geen woord bestond om een moeder te beschrijven die een dochter verliest, had ze besloten dat ze afstand zou doen van alles waarin ze geloofde zodat ze haar familie, Ettore, Pietro, toch een schijn van geluk kon bieden, en dus had ze haar omhelsd, die dochter, ze had haar op de haren gekust, ze haar over de rug gestreeld, over de armen, haar dicht tegen zich gehouden. Ze had haar aangehoord toen ze zei dat ze zou weggaan, dat ze hen allemaal zou verlaten.’ Als Pietro uiteindelijk besluit het verleden achter zich te laten door Fabbrico te verlaten en er tenslotte na enige tijd terugkeert, beseft hij meer dan ooit dat hij de familiebanden niet kan verbreken.
In De Menselijke Maat onderzoekt Camurri het belang van vriendschapsbanden. In De naam van de moeder staat hij stil bij de relatie tussen generaties en de gevoelswereld van zijn hoofdpersonages die in de steek werden gelaten.
De constante in de romans van Camurri is Fabbrico. In dit triest en prachtig dorp tussen Parma en Bologna, waar Ettore, Pietro en natuurlijk Camurri geboren zijn, zullen vader en zoon, omhult door vele stiltes, elkaar terugvinden. ‘Ze pakken elkaar vast in de omhelzing die ze elkaar nooit hebben gegeven’.
Mooi geschreven. Camurri dwingt zijn lezers zijn personages lief te hebben.
Het verhaal speelt in Fabbrico. Daar woont Ettore, een zwijgzame, noeste man die de heftruck bestuurt op het terrein van een gieterij en huizen bouwt. Pietro is zijn zoon die nog maar een baby was toen zijn moeder, Ettores vrouw, hem achterliet. Ze liet nooit meer iets van haar horen. Haar invloed is echter onuitwisbaar. Zowel Ettore en Pietro leven verder met dit immens verdriet. Pietro’s weg naar de volwassenheid verloopt niet van een leien dakje. Onzekerheden, onverdraagzaamheid en heel veel vragen waarop hij geen antwoorden krijgt, maken van hem niet de meest gemakkelijke man. Vooral de non-communicatie en de tristesse van zijn vader alsook deze van zijn grootouders zijn bij momenten ondraaglijk. Zo schrijft Camurri : ‘Op dat bankje, in die zon, te midden van die geuren, had ze bedacht dat er geen woord bestond om een moeder te beschrijven die een dochter verliest, had ze besloten dat ze afstand zou doen van alles waarin ze geloofde zodat ze haar familie, Ettore, Pietro, toch een schijn van geluk kon bieden, en dus had ze haar omhelsd, die dochter, ze had haar op de haren gekust, ze haar over de rug gestreeld, over de armen, haar dicht tegen zich gehouden. Ze had haar aangehoord toen ze zei dat ze zou weggaan, dat ze hen allemaal zou verlaten.’ Als Pietro uiteindelijk besluit het verleden achter zich te laten door Fabbrico te verlaten en er tenslotte na enige tijd terugkeert, beseft hij meer dan ooit dat hij de familiebanden niet kan verbreken.
In De Menselijke Maat onderzoekt Camurri het belang van vriendschapsbanden. In De naam van de moeder staat hij stil bij de relatie tussen generaties en de gevoelswereld van zijn hoofdpersonages die in de steek werden gelaten.
De constante in de romans van Camurri is Fabbrico. In dit triest en prachtig dorp tussen Parma en Bologna, waar Ettore, Pietro en natuurlijk Camurri geboren zijn, zullen vader en zoon, omhult door vele stiltes, elkaar terugvinden. ‘Ze pakken elkaar vast in de omhelzing die ze elkaar nooit hebben gegeven’.
Mooi geschreven. Camurri dwingt zijn lezers zijn personages lief te hebben.
3
Reageer op deze recensie
