Love me tender

WRANG, PIJNLIJK, RUW EN O ZO KRACHTIG
In haar nieuwe roman Love me Tender beschrijft de in 1972 in Parijs geboren Constance Debré (debuteerde in 2005 met Play boy) het gemis van haar zoon en de juridische strijd om hem terug in haar leven te krijgen
Na twintig jaar huwelijk met Laurent geeft Constance Debré hem de bons. Samen hebben ze een zoon Paul die ze – na drie jaar minnelijke schikking - ieder om de week opvoeden. Het co-ouderschap werkt uitstekend. Tot Constance hem verteld dat ze ‘overgestapt is op vrouwen’. Laurent vraagt de volledige voogdij en haar ontzetting uit de ouderlijke macht. Hij beschuldigt haar van incest, van pedofilie op haar zoon van acht jaar, direct of via derden. Tevens heeft hij het over haar homoseksuele vrienden ‘van wie men zich kan afvragen of ze geen pedofiel zijn’.
Nadat ze effectief de voogdij verliest, verandert haar leven totaal. Haar advocatenkantoor heeft ze verlaten. Ze werkt niet meer als succesvolle strafrechtadvocaat bij de rechtbank, maar is bezig met het schrijven van een boek. Voortaan gaat ze door het leven als een alleenstaande vrouw, met een – door een dagelijkse zwempartij - gespierde rug en schouders. Ze heeft kort bruin haar met wat grijs aan de voorkant, het detail van een Caravaggio is op haar linkerarm getatoeëerd en op haar buik staat, in sierlijke letters, Fils de Pute.
Haar volledige transformatie wijst erop dat ze door het verlies van haar zoon afstand doet van alles wat overbodig is. Zelfs van haar boeken. Het appartement dat ze deelde met haar zoon geeft ze op. Haar enige bezittingen passen in een tas. Ze woont in Parijs, op negen vierkante meter, zonder meubels, behalve een matras. Soms slaapt ze in bedden van geliefden en op de bank van vrienden. Een zwembadpas heeft ze wel. Maar geen geld. ‘Het kan me geen reet schelen, omdat ik liever werk’, schrijft ze.
Belangrijk om weten is dat Constance Debré afkomstig is uit een welgesteld milieu. Ze benadrukt dit niet in haar boek, maar ze steekt het ook niet onder stoelen of banken. Haar grootvader Michel Debré was oud-premier van Charles de Gaulle. Haar vader (overleden in 2020) was een bekroonde oorlogsverslaggever. Haar moeder was model uit een aristocratische familie. Ze overleed toen Constance 16 was. Beiden waren drugsverslaafd.
Verder bekent ze niet enkel lesbisch te zijn. Ze beoefent een extreme vorm van promiscuïteit waarbij seks alles betekent en liefde niets. Haar veroveringen hebben geen naam. Ze typeert ze als G, de slanke, de jonge, soms gewoon de nieuwe. Woede-uitbarstingen, respectloosheid, vervangen tederheid. Is het misschien daarom dat ze als titel van haar boek Love me Tender koos? Een oproep naar tedere liefde van haar zoon? Een liefde die ze gedwongen moest loslaten?
‘Ik begrijp niet waarom de liefde tussen een moeder en een zoon niet precies hetzelfde zou zijn als andere vormen van liefde. Waarom je niet zou mogen ophouden van elkaar te houden. Waarom je niet uit elkaar zou mogen gaan’, schrijft ze.
Harde woorden. Maar zijn ze niet ontstaan uit verdriet? Is hier niet een moeder aan het woord die het mateloos strijden om haar zoon opgeeft om rust te vinden voor haarzelf? Voor haar zoon?
Dit blijkt uit de epiloog van de roman: ‘Afgezien van het feit dat ik mijn zoon niet meer zie, gaat alles goed, mijn zoon is acht, dan negen, dan tien, dan elf, zijn naam is Paul, hij is geweldig."
Love me Tender is een vlot lezend boek, vol korte zinnen, verteld in de 1ste persoon, zonder franjes. Wrang, pijnlijk, ruw èn o zo krachtig!
Linda Crivits