Lezersrecensie
Terra di Sicilia
De Italiaan Gianfranco Calligarich schreef jarenlang scenario’s voor televisie en film. In 1973 debuteerde hij met De laatste zomer in de stad, een prachtig verhaal, gesitueerd in de jaren zeventig, over een dertiger die het burgerlijk leventje in Milaan inruilt voor Rome en zich voornam om nooit ergens bij betrokken te raken.
In zijn nieuwste In de omhelzing van de rivier keert hij opnieuw naar de eeuwige stad. Het verhaal wordt verteld door een professionele gokker die meent dat dit verhaal over hartspieren in actie net zo goed vanaf het begin kan opgepakt worden. Met name vanaf die winter van meer dan drie keer tien jaar geleden toen hij – jonge mens met hartspier die nog verachting had voor risico’s – een meningsverschil had met een eigenaar van speelhuizen.
1968. In de drankgelegenheid De Hervonden Tijd, verscholen in de steegjes rondom dat weidse, langwerpige plein met kerken, cafés en klaterende fonteinen – middelpunt van het sociale leven in die wijk – dat op de plattegronden van de Hoofdstad wordt aangeduid als Piazza Navona, ontmoet de eigenaar Santandrea de timide pianist Tommaso (de Geblokkeerde Partner genoemd) en de stoïcijnse Larry Stevens, een Londenaar die regelmatig verblijft in het appartement van Tommaso.
Het gezelschap is compleet wanneer op een avond de jonge, rijke Alessandra het café binnenstapt. De pianist wordt halsoverkop verliefd op de onbekende vrouw. Tussen beiden ontstaat – ondanks hun tegengestelde karakters – een intense liefdesrelatie die uitmondt in een haastig huwelijk dat echter vrij op de klippen loopt. Santandrea, de stevige pijprokende vijftiger die toen De Hervonden Tijd runde, keek net als de andere vrienden toe hoe het noodlot toeslaat. Een reis in het verleden van Alessandra zou wel eens aan de basis kunnen liggen van het mislukte huwelijk.
Opvallend zijn de bijnamen die de schrijver geeft aan zijn personages (Geblokkeerde Partner, Grote Maaister, Masculiene Meiden, Depri Penelope, Azteekse Afgod, Witte Matroos, Grote Vader) en aan belangrijke gebeurtenissen (Groot Drama, Grote Golfstoot). Telkens geschreven met een hoofdletter.
De omhelzing van de rivier (oorspronkelijke titel : Privati abissi, vertaald door Manon Smits, uitgegeven in 2018) leest niet zo vlot als zijn debuutroman. Het is wennen aan zijn kronkelige schrijfstijl met soms lange, moeilijke zinnen. Zo schrijft hij bijv.: Terwijl de wind begon de bomen die fier en onverschrokken boven de afscheidingsmuur aan de kant van de rivier stonden te laten ruisen tegen het vallen van de avond. Waardoor de dag eindelijk naar zijn einde werd gedreven.
Dit mag echter geen reden zijn om het boek, gesitueerd tegen de achtergrond van de Tiber en het onvergetelijke Rome, over liefde, vriendschap en dood niet te lezen. Want opnieuw dient toegegeven dat Calligarich over een buitengewoon schrijverstalent beschikt.
In zijn nieuwste In de omhelzing van de rivier keert hij opnieuw naar de eeuwige stad. Het verhaal wordt verteld door een professionele gokker die meent dat dit verhaal over hartspieren in actie net zo goed vanaf het begin kan opgepakt worden. Met name vanaf die winter van meer dan drie keer tien jaar geleden toen hij – jonge mens met hartspier die nog verachting had voor risico’s – een meningsverschil had met een eigenaar van speelhuizen.
1968. In de drankgelegenheid De Hervonden Tijd, verscholen in de steegjes rondom dat weidse, langwerpige plein met kerken, cafés en klaterende fonteinen – middelpunt van het sociale leven in die wijk – dat op de plattegronden van de Hoofdstad wordt aangeduid als Piazza Navona, ontmoet de eigenaar Santandrea de timide pianist Tommaso (de Geblokkeerde Partner genoemd) en de stoïcijnse Larry Stevens, een Londenaar die regelmatig verblijft in het appartement van Tommaso.
Het gezelschap is compleet wanneer op een avond de jonge, rijke Alessandra het café binnenstapt. De pianist wordt halsoverkop verliefd op de onbekende vrouw. Tussen beiden ontstaat – ondanks hun tegengestelde karakters – een intense liefdesrelatie die uitmondt in een haastig huwelijk dat echter vrij op de klippen loopt. Santandrea, de stevige pijprokende vijftiger die toen De Hervonden Tijd runde, keek net als de andere vrienden toe hoe het noodlot toeslaat. Een reis in het verleden van Alessandra zou wel eens aan de basis kunnen liggen van het mislukte huwelijk.
Opvallend zijn de bijnamen die de schrijver geeft aan zijn personages (Geblokkeerde Partner, Grote Maaister, Masculiene Meiden, Depri Penelope, Azteekse Afgod, Witte Matroos, Grote Vader) en aan belangrijke gebeurtenissen (Groot Drama, Grote Golfstoot). Telkens geschreven met een hoofdletter.
De omhelzing van de rivier (oorspronkelijke titel : Privati abissi, vertaald door Manon Smits, uitgegeven in 2018) leest niet zo vlot als zijn debuutroman. Het is wennen aan zijn kronkelige schrijfstijl met soms lange, moeilijke zinnen. Zo schrijft hij bijv.: Terwijl de wind begon de bomen die fier en onverschrokken boven de afscheidingsmuur aan de kant van de rivier stonden te laten ruisen tegen het vallen van de avond. Waardoor de dag eindelijk naar zijn einde werd gedreven.
Dit mag echter geen reden zijn om het boek, gesitueerd tegen de achtergrond van de Tiber en het onvergetelijke Rome, over liefde, vriendschap en dood niet te lezen. Want opnieuw dient toegegeven dat Calligarich over een buitengewoon schrijverstalent beschikt.
2
2
Reageer op deze recensie
