Een ode aan het leven

Reisgen(o)ot(e) gezocht voor laatste avontuur

Al het blauw van de hemel, is gebaseerd op een origineel scenario. Het verhaal begint met een advertentie van een jongeman van zesentwintig. Emile, die lijdt aan de ziekte van alzheimer.

‘’Voor mij is het nu of nooit. Het is geweldig om weg te gaan en een droom waar te maken ;)
Ik wilde geen afscheid. Ik ben een lafaard. Dat is ook een van mijn kwaliteiten.’’

Op de vlucht voor het medeleven van zijn familie en angst voor onnodige ziekenhuisbehandeling, is hij op zoek naar een reisgenoot om een laatste reis te maken. Niet om alles te vergeten, maar juist om nieuwe herinneringen te maken. Zo ontmoet hij de jonge Joanne, die het aanbod tegen al zijn verwachtingen aanneemt. De twee vertrekken in een camper om de bergen en kustwegen van Zuid-Frankrijk, tussen de Pyreneeën en de Middellandse Zee, te verkennen...

Het verhaal is een soort roadtrip, met flashbacks naar de vorige levens van de twee. De opbouw is net als de oude camper ietwat aan de trage kant (en de hele roman niet geheel zonder wat zwakke punten) maar het geeft de lezer kans om het idee, net als het aankomende verdriet, alvast wat ruimte te geven. Het verhaal zit vol lagen, wat je mag verwachten bij zo’n beladen onderwerp. Iedereen die familie of vrienden heeft verloren aan deze mensonterende, rot ziekte kent het gevoel van onbehagen, rouw en verdriet en jong- alzheimer is al helemaal niet te bevatten.

Niet alleen Emile, ook het meisje is moeilijk te doorgronden. Ze gaat met hem mee, maar is niet bepaald enthousiast, ze is stil, teruggetrokken en eet bijna niets. Waar is ze voor op de vlucht? Op het eerste gezicht lijken ze geen ideaal koppel om de reis te maken, maar terwijl we de bladzijden behoedzaam omslaan, veranderen er stilletjes maar effectief, kleine dingen die een sfeer creëren tussen de twee hoofdpersonages.

De lezer maakt de trip zijdelings mee en wordt omringd door beeldvorming van de elementen van de natuur, een wilde schoonheid. Met zachtheid, kwaliteit, zowel de hitte van de zomer (de klamme huid), als de ontberingen van de pijn en de winter. De geuren van het eten, het groen van de takken, de hoogte van de berg en de eenvoud van de berghut. Hier is alles natuur, alle hoop, alle redding kan alleen hier vandaan komen. Clichés zijn er ook en verwijzingen naar Paulo Coelho, maar het stoort me niet. Het voelt als inspiratie..., een ijkpunt voor de zoektocht naar jezelf en geluk.

Het zal zeker iets losmaken en er is genoeg om over na te denken op persoonlijk niveau. Hoewel het misschien geen happy end is, slaagt Mélissa da Costa erin om het verhaal toch af te sluiten met een emotioneel hoogtepunt. Persoonlijk ben ik daar heel blij mee, want mijn hart voelde zwaar.
Tederheid en vriendelijkheid maken dit verhaal een ode aan het leven.

Ik heb genoten van de prachtige (soms bijna spirituele) reis, samen met Emile en Joanne door het decor van Occitanië. Het boek was dik, ja, maar wat mij betreft geen bladzijde te veel! Het zal me nog lang bijblijven.