In het hart en hoofd

Waar ‘Al het blauw van de hemel’ gelijk naar het hart ging en werd bejubeld,
is het in ‘De dagen die komen’ misschien even wennen. Aan hoofdpersonage Amande, aan het gesloten decor. De afstandelijkheid krijgt eerst een plek in het hoofd van de lezer en het duurt even voor de pijn binnenkomt. Maar is dit boek daardoor minder goed dan *Al het blauw? Nee, naar mijn mening zeker niet, want in die afstandelijkheid zit gelijk de kracht van het schrijven van Mélissa da Costa.

Amande houdt het namelijk allemaal voor zichzelf. Het is pijnlijk, rauw en ellendig. Ze trekt zich terug in een landhuis in Les Lendemains, op het platteland van de Auvergne, waar ze troost zoekt in depressieve rust en isolatie. De dagen volgen elkaar op. Terwijl de zon begint te schijnen, blijven de luiken hermetisch gesloten. De tragedie in haar leven heeft moeite om betekenis te vinden.

Net als je je begint af te vragen hoe het verder moet, stuit ze op een aantal handgeschreven kalenders van de vorige eigenares van het huis. Het is volgeschreven met aantekeningen over de tuin, recepten en andere tips. Langzaam trekt het Amande uit haar depressie. Ze besluit de verwaarloosde tuin op te pakken en het nieuw leven in te blazen. Het leidt tot bijzondere religieuze rituelen en mooie reflecties.

“Ik heb geen kerken, gebeden, rozenkransen nodig om mijn doden te herdenken." Ik heb een treurwilg vernoemd naar een overleden persoon, een kat die mij heeft geadopteerd en een aantal kaarsen die ik met mijn eigen handen heb gevormd.

Ik heb de volle maan en ook de wind, want zonder deze zouden de kaarsen niet dansen...
En onze schaduwen ook niet.”

Langzaam kom je erachter wat Armande allemaal heeft doorgemaakt en hoeveel verdriet ze heeft gehad. Het moment dat je haar ook als lezer in je hart sluit. En haar pijn, haar verlies, haar lijden, in een paar regels jouw pijn, jouw verlies, jouw lijden wordt. Net als Amande voel je de behoefte om je te verstoppen, na te denken, te rouwen en langzaam weer tot leven te komen.

Met het opbloeien van de tuin, komt er ook meer kleur en leven in Amande zelf. Ze durft het raam weer open te zetten en zich weer open te stellen en nieuwe ontmoetingen aan te gaan. Alles krijgt vorm, alles komt tot leven in deze pagina's die met een zekere oprechtheid zijn geschreven.

Die bloei van de tuin is een prachtige metafoor voor haar menselijke ervaringen. Zo dicht bij de aarde, het aanraken en omwoelen, een zaadje planten en dan afwachten. De kleine scheutjes tevoorschijn zien komen, zo teer en breekbaar, net als Amande zelf.

Ik heb deze roman in korte tijd uitgelezen en het vervulde me met liefde. Om de tederheid, het gebaar om de lezer te laten zien dat het mogelijk is om pijn te overwinnen en verder te leven. Het symboliseert zoveel potentie en hoop. Het helende effect van de natuur, de troost, een belofte voor de toekomst.