Gran Balconia ontroerende en eerlijke jeugdroman

''Mama's zwangere lijf is door de hitte nog verder uitgedijd en krijgt in de te strak zittende bikini iets van een varkensrollade. Ons balkon staat in de volle zon. Ze is zo rood als een kreeft.''

Het is een bloedhete zomer. Terwijl iedereen op vakantie gaat, vieren de zussen Shell, Danni en Jodie de zomer op hun eigen balkon, in afwachting van de geboorte van een vierde zusje (van weer een andere vader).
Als hun wasmachine het begeeft, regelt Shell een gratis strippenkaart bij wasserij Montana. Lenny, de zoon van de eigenaar, heeft een oogje op haar, maar Shell is vastbesloten het anders aan te pakken met jongens dan haar moeder heeft gedaan. Maar hoe doe je dat als je tegen wil en dank toch verliefd wordt?

Als oudste dochter, voelt Shell zich verantwoordelijk voor haar zusjes, en voor haar moeder, die hoogzwanger is van de vierde. Haar buik lijkt zo gezwollen dat de huid het niet aan kan en Shell vindt het stiekem wel erg spannend. Blijft de baby wel zitten en kan haar moeder het wel aan? Ze is de enige die hen kan opvoeden, voor de rest is er geen vader in beeld die het wel even over zal nemen als het niet goed afloopt. Een confronterend gevoel voor zo’n jong meisje.

De zusjes klagen niet, maar worstelen wel met het geldprobleem. Er is al geen geld voor eten, of goed verband, dus een nieuwe wasmachine of vakantie zit er zeker niet in. Terwijl iedereen om hen heen op vakantie lijkt te gaan, heeft hun moeder het zwaar met de laatste loodjes van de zwangerschap. Daarom wordt het balkon omgedoopt als Gran Balconia, de eretribune van de wijk.

Gelukkig heeft Shell een strippenkaart om de was te doen, maar met de baby in aantocht zal die rap op zijn.
Derk Visser heeft een mooi en herkenbaar themaverhaal geschreven, met realistische gevoelens.
Ik weet nog dat ik als dertienjarige dezelfde gevoelens kon ervaren, van verantwoordelijkheid, onzekerheid en de onhandigheid ten opzichte van jongens die ik leuk vond. En zeker ook het vervelende gevoel en de schaamte wanneer ik ongesteld moest worden: bloed ik niet door, ziet niemand het? En dan had ik nog redelijk maandverband. Ik had er niet aan moeten denken op die leeftijd dat ik het aan een weggeefwinkel had moeten vragen. In armoede te moeten opgroeien, zonder extra kansen, zet aan tot dingen die je echt niet wil. Dat is heel knap beschreven.

Toch is er ook heel veel liefde en begrip tussen de meiden en hun moeder. Shell maakt in korte tijd een mooie ontwikkeling door. Als lezer zou je ze allemaal onder je hoede willen nemen en een beetje helpen waar dat nodig is.

Een ontroerende coming-of-age-roman die jongeren vanaf twaalf, dertien jaar een eerlijk beeld geeft van opgroeien in een wereld vol uitdagingen en onverwachte liefde.