Lezersrecensie
Kibbelende poezen: Hannes en Hassan
Hannes en Hassan weten meer dan jij
Een heerlijk relativerende en poëtische kijk op de mensensoort. In deze bundel komen de kibbelende poezen uit *Gelukkig en blij* uitgebreid aan het woord in 121/2 gedichten
Toen ik dit boek voorbij zag komen, met Hannes en Hassan, was ik op slag verliefd. Die uitdrukking op hun snuit, wat zullen ze denken? Al zegt de subtitel eigenlijk al genoeg.
Wie het boek openslaat komt daar dan ook snel achter. Ze hebben het eigenlijk helemaal niet zo op met mensen, want mensen weten niets van belangrijke zaken. In plaats van aandacht te hebben voor de katers, staan ze uren te bellen, of hebben ze een boek op schoot. Tsssk, een gemiste kans, want ze zouden zoveel van de poezen kunnen leren over het leven.
‘Mensen’ zegt Hassan, ‘weten niks van belangrijke zaken’.
‘Mensen’ zegt Hannes, ‘willen altijd van het ene het andere maken, van de ochtend de avond en van gisteren later.’
Terwijl het boek toch echt over hen gaat, vinden ze. Over hoe het samen is, om te spinnen, om grappig te zijn en gedichten te verzinnen. Wat, gedichten? Dat lijkt verdacht veel op het verzinsel van een mens? Een mens ‘Die ze met een pen in z’n klauwen/ woorden laat mauwen.’
Beide katten zetten hun eigenzinnige mening door waarin niet zelden de mens het moet ontgelden, want wie leest is de vijand, althans zeker als dat je baasje is. ‘’Want kijk haar nou zitten! Ze leest in een boek op haar schoot, en de wereld wordt klein. Nou ja, de wereld is groot voor het baasje: zij leeft nu in haar dromen, waar katjes (die schatjes) niet kunnen komen.
‘’Hassan zegt: Hannes – bestaan wij soms niet? Wie leest is de vijand. Hier is onrecht geschied!’
Hannes roept: lezers? Dat zijn egoïsten! En poezenontkenners! Papierterroristen!
De katers saboteren het lezen door op het boek te gaan zitten. Omslaan is er zo niet meer bij, maar dan ‘krijgen Rutger en Thomas zomaar een kitten in het verhaal en de mauwzinnige boomhut krijgt opeens een nieuw deel, met een klimpaalverdieping’.
Naast de mensensoort overdenken zouden de twee ook graag vierkwart van hun hart willen geven voor één tel op tafel, vergelijken ze zich met de biggen, die daar zo sukkelig en sabbelend liggen, krabben ze de ezel streepjes over alle reepjes van zijn vel en dichten ze over de roze randjes van de wolken. Erg mooi vond ik het tegenstellingengedicht, waar Hannes en Hassan staan in de regen, waar het water naar beneden kwijlt en ze zich afvragen hoe plotseling alles zo anders kan wezen.
De gedichten voelen heel spontaan en zullen zeker het taalgevoel versterken en de woordenschat uitbreiden. Maar die twee mafkezen, zorgen vooral voor lol in het lezen.
En dat is mooi meegenomen. ;)
Niet alleen de omslag is geweldig, ook binnenin het boek zijn de illustraties van Martijn van der Linden superleuk. Per gedicht kan je de twee katten, maar ook oude bekenden tegenkomen zoals schildpad J.J. van Dongen.
Voor kinderen vanaf een jaar of acht én volwassenen. Ik kijk al uit naar de volgende bundel in deze serie die in september zal verschijnen.
Een heerlijk relativerende en poëtische kijk op de mensensoort. In deze bundel komen de kibbelende poezen uit *Gelukkig en blij* uitgebreid aan het woord in 121/2 gedichten
Toen ik dit boek voorbij zag komen, met Hannes en Hassan, was ik op slag verliefd. Die uitdrukking op hun snuit, wat zullen ze denken? Al zegt de subtitel eigenlijk al genoeg.
Wie het boek openslaat komt daar dan ook snel achter. Ze hebben het eigenlijk helemaal niet zo op met mensen, want mensen weten niets van belangrijke zaken. In plaats van aandacht te hebben voor de katers, staan ze uren te bellen, of hebben ze een boek op schoot. Tsssk, een gemiste kans, want ze zouden zoveel van de poezen kunnen leren over het leven.
‘Mensen’ zegt Hassan, ‘weten niks van belangrijke zaken’.
‘Mensen’ zegt Hannes, ‘willen altijd van het ene het andere maken, van de ochtend de avond en van gisteren later.’
Terwijl het boek toch echt over hen gaat, vinden ze. Over hoe het samen is, om te spinnen, om grappig te zijn en gedichten te verzinnen. Wat, gedichten? Dat lijkt verdacht veel op het verzinsel van een mens? Een mens ‘Die ze met een pen in z’n klauwen/ woorden laat mauwen.’
Beide katten zetten hun eigenzinnige mening door waarin niet zelden de mens het moet ontgelden, want wie leest is de vijand, althans zeker als dat je baasje is. ‘’Want kijk haar nou zitten! Ze leest in een boek op haar schoot, en de wereld wordt klein. Nou ja, de wereld is groot voor het baasje: zij leeft nu in haar dromen, waar katjes (die schatjes) niet kunnen komen.
‘’Hassan zegt: Hannes – bestaan wij soms niet? Wie leest is de vijand. Hier is onrecht geschied!’
Hannes roept: lezers? Dat zijn egoïsten! En poezenontkenners! Papierterroristen!
De katers saboteren het lezen door op het boek te gaan zitten. Omslaan is er zo niet meer bij, maar dan ‘krijgen Rutger en Thomas zomaar een kitten in het verhaal en de mauwzinnige boomhut krijgt opeens een nieuw deel, met een klimpaalverdieping’.
Naast de mensensoort overdenken zouden de twee ook graag vierkwart van hun hart willen geven voor één tel op tafel, vergelijken ze zich met de biggen, die daar zo sukkelig en sabbelend liggen, krabben ze de ezel streepjes over alle reepjes van zijn vel en dichten ze over de roze randjes van de wolken. Erg mooi vond ik het tegenstellingengedicht, waar Hannes en Hassan staan in de regen, waar het water naar beneden kwijlt en ze zich afvragen hoe plotseling alles zo anders kan wezen.
De gedichten voelen heel spontaan en zullen zeker het taalgevoel versterken en de woordenschat uitbreiden. Maar die twee mafkezen, zorgen vooral voor lol in het lezen.
En dat is mooi meegenomen. ;)
Niet alleen de omslag is geweldig, ook binnenin het boek zijn de illustraties van Martijn van der Linden superleuk. Per gedicht kan je de twee katten, maar ook oude bekenden tegenkomen zoals schildpad J.J. van Dongen.
Voor kinderen vanaf een jaar of acht én volwassenen. Ik kijk al uit naar de volgende bundel in deze serie die in september zal verschijnen.
1
Reageer op deze recensie