Twee gebroken harten, één tweede kans

“Er zijn oneindig veel deuren om uit te kiezen als we dingen en mensen verliezen die belangrijk voor ons zijn. Een miljoen manieren om te rouwen.”

Toen uitgever LS me vroeg of ik mee wilde doen aan de blogtour van Voor ik je laat gaan hoefde ik niet lang na te denken. Wat een onderwerpen komen er voorbij in dit boek. Ik dacht nog, hoe combineer je dit soort zware thema’s in een (feelgood)roman en maak je er toch een fijn verhaal van?

Nu ik hem uit heb, weet ik niet of ik het feelgood zou noemen, maar Kennedy Ryan heeft er niet alleen een fijn, maar een prachtig, empathisch verhaal van gemaakt. Een verhaal dat zeker pijn doet, maar ook troost, erkenning en hoop geeft.

Laat je niet inpakken, door de frêle omslag. Ryan is een auteur die niet bang is om actuele en relevant onderwerpen te bespreken. In haar nieuwe roman legt ze de nadruk op rouw en depressie, de manier waarop het wordt waargenomen door anderen en hoe mensen ervoor kiezen om ermee om te gaan.

Ik ben zo blij dat ik deze (voor mij) gloednieuwe auteur heb ontdekt. Het is een tot nadenken stemmend boek dat de kern van je denken op de proef stelt en bij je blijft, lang nadat je de laatste bladzijde hebt omgeslagen.

We beginnen in het boek heel passend bij het hoofdstuk 'Het begin.' Al is het begin hier niet het werkelijke begin, maar een nieuwe fase. In de noot van de auteur lezen we dat Yasmen en Josiah, de twee hoofdpersonages net uit een diep dal kruipen, na de moeilijkste tijd van hun leven en het verlies van hun kindje. Ryan structureert haar nieuwste roman op een interessante en zeer boeiende manier. In de loop van het boek wisselen we tussen twee perspectieven. In het heden volgen we hoe Yasmen en Josiah werk en co-ouderschap delen. Ze hebben een nieuw soort ritme gevonden in hun leven. In het verleden lees je hoe alles zo fout kon lopen.

Dit boek was op zoveel manieren mooi. Het vertellen van dit verhaal vanuit het perspectief van twee ouders die allebei op een andere manier rouwen is een briljante manier om dit onderwerp te benaderen. Ze hebben allebei hetzelfde verlies meegemaakt, maar hun manier van rouwen kan niet meer verschillen. Ze zijn zo druk bezig met het proberen te overleven van de verlammende pijn van het verlies dat geen van beiden de energie of de middelen heeft om elkaar in het midden te ontmoeten. In dit verhaal gaat het zelfs over meerdere verliezen en het verschil ertussen. De ene vorm van rouw die je kunt vullen met pijn en mooie herinneringen, de ander vers en zo rauw dat het je in je gezicht slaat.

Vanaf het begin werd ik meegetrokken in het verhaal en ik bleef bladzijde na bladzijde omslaan, in de hoop dat alles goed zou komen. Hoewel dit misschien allemaal erg zwaar klinkt, is het zeker net zo inspirerend en tot nadenken stemmend als emotioneel kwetsbaar en hartverscheurend. Gelukkig is er ook de vriendschap van Yasmen, met Soledad en Hendrix, die het verhaal wat zonniger maakt en natuurlijk hond Otis, die je hart doet smelten. Het vergroot empathie en bewustzijn over allerlei onderwerpen die meestal worden verzwegen.

Ik kan niet wachten op meer van deze auteur.