Niet Gerritsens beste, maar toch spannend

Alleen al door haar Nederlandse naam behoeft Tess Gerritsen (1953, San Diego) nauwelijks een introductie. Begonnen als schrijfster van romantische suspense, groeide ze uit tot een van de meest gelezen thrillerauteurs. Behalve de 'Rizzoli & Isles' serie (inmiddels succesvol verfilmd), schreef ze ook een stuk of vijf medische thrillers. De laatste sterft is de tiende in de Rizzoli & Isles reeks.

In de eerste drie hoofdstukken wordt verteld over drie kinderen, Will, Teddy en Claire, die alle drie overlevenden zijn van een aanslag op hun pleegfamilie. Het is niet de eerste keer dat hun dit overkomt, want ook hun echte familie is drie jaar geleden vermoord. Na hun tweede traumatische belevenis worden de kinderen ondergebracht in de zwaarbeveiligde kostschool Evensong, welke bekostigd wordt door Anthony Perkins, de historicus die Maura in De Mefisto Club (uit het gelijknamige boek) leerde kennen. Op deze school hebben de leerlingen stuk voor stuk te verwerken wat Will, Teddy en Claire hebben meegemaakt: de gewelddadige dood van een of meer familieleden. Ook Julian ‘Rat’ Perkins, de jongen waarmee Maura Isles in Sneeuwval een angstig avontuur beleefde, is leerling op Evensong. Doordat Maura hem opzoekt in de zomervakantie, leert ze ook Will, Teddy en Claire kennen en ontdekt ze dat de levens van deze drie tieners op een vreemde en ook wel huiveringwekkende manier met elkaar verweven zijn. Met de hulp van Jane Rizzoli duikt Maura in het verleden van de kinderen en lijkt het er al snel op dat er iemand rondloopt die hen met alle geweld dood wil hebben.

Zoals we gewend zijn van Tess Gerritsen leest De laatste sterft als een trein. Zelfs als je de eerdere delen van de serie niet hebt gelezen, is het verhaal gemakkelijk te volgen, al moet je je daarvoor op sommige plekken niet al te veel afvragen waaraan gerefereerd wordt. Het verhaal is bij vlagen spannend, maar kent ook delen die langzaam voortkabbelen. Enkele cursieve stukjes vertellen een tweede verhaal, dat in eerste instantie niet te plaatsen is, maar later toch gekoppeld kan worden aan de plot. Als geen ander weet Gerritsen plekken te creëren, die niet zo algemeen zijn, maar toch levendig zijn voor te stellen en bijdragen aan de tendens van het verhaal. Zoals in dit geval Evensong, een groot, eeuwenoud kasteel, weggestopt in de onherbergzame wildernis van Maine, waar beren en wolven het voor het zeggen hebben. Dat dit de van tijd tot tijd beklemmende sfeer benadrukt, moge duidelijk zijn. In de laatste paar hoofdstukken loopt de spanning op en is het boek wegleggen nauwelijks een optie meer. De ontknoping van de plot is verrassend, maar de uiteindelijke afloop voelt een beetje als een emmer ijswater en komt niet echt geloofwaardig over. Daarnaast zijn er toch ook nog enkele losse eindjes die niet verklaard worden. Maar het verhaal zelf is knap bedacht en dat maakt veel goed.

De laatste sterft is weer een echte Tess Gerritsen. Heerlijk leesvoer voor op lange, donkere avonden. Spanning en suspense ten top en ondanks dat dit zeker niet Tess'’ beste boek is, toch weer een geweldige leeservaring.