Zeker geen slecht verhaal

Michael Koryta (20 september 1982) debuteerde in 2008 met B.E.G.R.A.V.E.N waarmee hij meteen op de shortlist van de Edgar Award kwam. Vervolgens schreef hij nog een aantal thrillers die diverse prijzen wonnen. Koryta studeerde strafrecht aan de Indiana University en werkte als privédetective en journalist. Zijn werk werd in meer dan twintig talen vertaald. Momenteel woont hij afwisselend in St. Petersburg (Florida) en Bloomington (Indiana). De profeet is het vijfde boek van hem dat in het Nederlands werd vertaald.

Na een spannende en beloftevolle proloog maken we in De profeet kennis met Adam Austin. Voor de kost werkt hij als borgtochtbemiddelaar, wat erop neerkomt dat hij borgtochten voorschiet voor criminelen. Daarnaast is hij gemachtigd om als privédetective te werken, iets wat hij niet vaak doet. Maar als er een 17-jarig meisje bij hem op kantoor verschijnt dat hem vraagt haar vader, die pas uit de gevangenis zou zijn, op te sporen omdat ze bijna zeker weet dat hij in Chambers woont, besluit hij haar toch te helpen. Een paar dagen later bezorgt hij het meisje een adres, waar haar vader zou wonen. Een dag later wordt ze daar vermoord gevonden en dat stort Adam terug in het verleden, naar 22 jaar terug, toen zijn tienerzusje werd vermoord. Omdat hij net als toen de dader onbewust een handje heeft geholpen, voelt hij zich zwaar verantwoordelijk en zweert hij de moeder van het meisje om de moordenaar te doden.

Als de politie en de FBI horen van Adams queeste schakelen ze zijn broer Kent in om Adam terug te fluiten. Kent is de gewaardeerde coach van het Chambers High School football team. Een gelovig man, die al in geen jaren met zijn broer gesproken heeft. Het vermoorde meisje is de vriendin van zijn sterspeler, die nu steeds slechter gaat spelen, wat Kents hoop op het winnen van het naderende kampioenschap bijna onderuit haalt. Maar toch zet hij door en bijt hij zich vast in de trainingen met zijn team. Als uiteindelijk vage bewijzen opduiken die de moord linken aan de twee broers moeten zij hun broedertwist aan de kant zetten en samenwerken om de onderste steen boven te krijgen.

In een interview zei Koryta dat je als schrijver je lezer moet vermaken en niet vermoeien. In De profeet slaagt hij daarin niet zo heel goed. De soms vrij lange stukken over football, de strategieën die daarbij gebruikt worden en de beschrijvingen van het spel, stellen het geduld van de lezer regelmatig op de proef. In het begin, vooral na de spannende proloog, neem je dat voor lief, maar naargelang het verhaal vordert, gaat het irriteren en heb je al gauw de neiging om de stukken over football over te slaan.

De verschillende plotlijnen dragen in de middenlijn niet echt bij aan een nagelbijtende spanning. Alle personages vallen zelden uit hun rol, zijn bijna saai te noemen. Zelfs Kent blijft constant dezelfde geduldige figuur. De man die voor elke voetbalwedstrijd een gebed aanheft, die in gevangenissen met de ergste misdadigers tot God bidt en zelfs zijn spelers daartoe probeert over te halen. Nooit wordt hij boos, nooit reageert hij ongeduldig. De enige die nog een beetje pit heeft, is Adam. Zelfs de profeet, de schurk waar alles om draait, verschijnt amper in het verhaal en ondanks dat je aan het einde beseft waarom de dader bijna altijd op de achtergrond blijft, is dat jammer. Door hem een grotere rol toe te bedelen had er meer spanning in het verhaal gebracht kunnen worden. De uiteindelijke grand finale die het verhaal net zo sterk doet eindigen als het begon maakt dan wel weer een gedeelte goed, maar kan niet voorkomen dat je als lezer toch achterblijft met het gevoel van: was dit het nou?

Al met al is De profeet zeker geen slecht verhaal. Met wat meer spanning en wat smeuïgere hoofdpersonages was het echter vast een heel stuk beter uit de verf gekomen.