Mindful leven in een poëtisch jasje

'Weken maanden jaren'. Een titel als poëzie. Een boek als poëzie. Het is een kunstwerk in woorden, in taal. Alliteraties, anaforen, onverwachte associaties, het spelen met klank, ritme, het zit er allemaal in.

Met het verstrijken van de tijd toch als één van de grote thema's in het boek, misschien hét thema. En wat tijd met ons doet (verval) of wat wij met tijd doen (eigenlijk moet je niets). Als ik een ding uit het boek heb geleerd, is dat je eigenlijk niks moet. Een zeer mindfulle, tot rust brengende gedachte, in dit 'ren van hot naar her'-tijdperk.

Maar waar het boek nu eigenlijk over? De hoofdpersonages zijn Isabell en Simon of Bell en Sigh zoals ze in het hele boek steeds worden genoemd. Beiden leren elkaar bij toeval kennen, tijdens het beklimmen van een lage berg met een groep vrienden. Later verlaten ze de drukte van Dublin en verhuizen naar een huis op het platteland in het zuidoosten van Ierland, tegen de Atlantische Oceaan.
Twee introverten, twee teruggetrokkenen, twee rustige mensen.

"Een gedeeld kluizenaarsbestaan, een sekte met twee leden; dat was hun experiment."

Ze verhuizen in de allereerste week van januari, zodat ze meteen gelijklopen met het nieuwe jaar. Hoe zal hun experiment aflopen?

'Onderweg had Bell een bosje nog dichte narcissen gekocht die ze in de keuken van hun nieuwe huis zet in een oud sojasausflesje. Een baken van geluk dat nog tot bloei moest komen.'

Net als Bell en Sigh, net als hun nieuwe leven, alleen met z'n tweeën. Want ergens willen ze stukje bij beetje verdwijnen, zo min mogelijk sporen nalaten in hun bestaan. Ze nemen zich voor ooit de berg te beklimmen waar hun huisje tegenaan gebouwd is. Zal het ervan komen? Want geen van beide zijn bergbeklimmers. En ondertussen verglijdt de tijd en worden de weken maanden, de maanden jaren. En het verval treedt in. Het wordt zo beschreven dat het pijn begint te doen. Elk goed boek, goede literatuur, moet ergens een beetje wrijven, schuren, wat ongemakkelijk zijn.

De schrijfstijl is bijzonder en het is een boek om langzaam te lezen. Veel zinnen heb ik herlezen en dan ontdek je nog meer. Dan lijkt het alsof over elke zin diep nagedacht is en strak gedirigeerd is. Dialogen ontbreken en dat creëert bewust afstand van de personages. De veelal korte alinea's zijn zeer fragmentarisch. Het doet bijna denken aan columns. Veel alinea's zijn haast op zichzelf te lezen. Een alinea neemt je helemaal mee, maar de volgende gaat dan weer over iets anders... zo wordt de focus van de lezer steeds verlegd. Uiteindelijk wordt er toch een samenhangend 'verhaal' verteld. Nou ja, verhaal, heel veel bijzonder gebeurt er niet op het eerste zicht. Maar schijn bedriegt. Onder de oppervlakte is van alles in beweging. Dit is zeker een boek met meerdere lagen. En heel mindful allemaal.

Omdat het boek mij zo aanspreekt, heb ik ook Handwerk van Sara Baume aangeschaft en gelezen. Beide boeken zijn in 2023 uitgegeven. En ook Handwerk is een boek om van te genieten. Waar Weken maanden jaren fictie is, is Handwerk non-fictie. Een boek met korte fragmenten waarin de auteur ons een inkijkje geeft in haar leven en creatieve processen. Het is een logisch vervolg en door dit boek te lezen valt mij op hoeveel autobiografische kenmerken in 'Weken maanden jaren' zitten. Net als Bell en Sigh woont de schrijver samen met haar vriend in een huisje op het platteland. En er is in het echt ook een hond waarmee dagelijks in de natuur wordt gewandeld.

Een aanrader om te lezen voor wie houdt van schoonheid van taal en mooie zinnen, beeldende taal en veel natuurbeschrijvingen. En voor wie het allemaal ingetogen mag zijn, rustig voortkabbelend. Net als de tijd en het leven zelf.