Lezersrecensie
Een aardig meisje
Voor een vooruitleesactie bij Ambo Anthos mocht ik Een aardig meisje van Elvin Post alvast lezen en recenseren.
Het is een leuk verhaal met een lach en een traan, je volgt diverse bewoners van een klein appartementencomplex met zes woningen die stuk voor stuk de dader kunnen zijn van een moord op een buurman in het trappenhuis. Boven elk hoofdstuk staat vermeld vanuit welke persoon je het hoofdstuk leest en alle hoofdstukken zijn in de ik-vorm geschreven. De schrijfstijl is eenvoudig en met de nodige humor.
Je maakt kennis met alle bewoners, hun persoonlijkheden, hun problemen en hun kijk op elkaar. De hoofdpersoon is Megan, zij is als laatste in het appartementencomplex komen wonen en maakt gelijk kennis met de andere bewoners op een VVE-vergadering. Megan probeert iets van haar leven te maken, haar relatie is uit maar haar ex blijft haar stalken. Ze krijgt steun van haar broer, haar vader heeft al op jonge leeftijd verloren en haar moeder bemoeit zich eigenlijk iets teveel met haar. Ze is zelfstandige dus kan haar werk en haar vrije tijd zelf indelen.
Rechercheur Carl Zomer en zijn collega Patrick leiden het politie-onderzoek naar de moord en vooral Carl heeft zijn bedenkingen over het uiteindelijke resultaat van het moordonderzoek.
De kracht van het verhaal is dat de schrijver een originele tijdslijn heeft opgebouwd door in dit boek te kiezen het in zes delen te splitsen; deel 1 bestaat uit de beschreven moord, deel 2 speelt zich 4 maanden eerder af, deel 3 speelt zich ook af in het verleden, deel 4 en 5 een dag voor de moord en de dag van de moord zelf en deel 6 vier maanden later. Het is niet echt een thriller maar meer whodunnit en leest zeker aangenaam weg.
Het is een leuk verhaal met een lach en een traan, je volgt diverse bewoners van een klein appartementencomplex met zes woningen die stuk voor stuk de dader kunnen zijn van een moord op een buurman in het trappenhuis. Boven elk hoofdstuk staat vermeld vanuit welke persoon je het hoofdstuk leest en alle hoofdstukken zijn in de ik-vorm geschreven. De schrijfstijl is eenvoudig en met de nodige humor.
Je maakt kennis met alle bewoners, hun persoonlijkheden, hun problemen en hun kijk op elkaar. De hoofdpersoon is Megan, zij is als laatste in het appartementencomplex komen wonen en maakt gelijk kennis met de andere bewoners op een VVE-vergadering. Megan probeert iets van haar leven te maken, haar relatie is uit maar haar ex blijft haar stalken. Ze krijgt steun van haar broer, haar vader heeft al op jonge leeftijd verloren en haar moeder bemoeit zich eigenlijk iets teveel met haar. Ze is zelfstandige dus kan haar werk en haar vrije tijd zelf indelen.
Rechercheur Carl Zomer en zijn collega Patrick leiden het politie-onderzoek naar de moord en vooral Carl heeft zijn bedenkingen over het uiteindelijke resultaat van het moordonderzoek.
De kracht van het verhaal is dat de schrijver een originele tijdslijn heeft opgebouwd door in dit boek te kiezen het in zes delen te splitsen; deel 1 bestaat uit de beschreven moord, deel 2 speelt zich 4 maanden eerder af, deel 3 speelt zich ook af in het verleden, deel 4 en 5 een dag voor de moord en de dag van de moord zelf en deel 6 vier maanden later. Het is niet echt een thriller maar meer whodunnit en leest zeker aangenaam weg.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Linda
Gesponsord
Verwacht het onverwachte van Getuige nr.8, de nieuwe rechtbankthriller van Steve Cavanagh met een twist. Wat als de enige getuige nog gestoorder is dan de moordenaar?
Een roman die bijna uit zijn voegen barst van emotie met een prachtige schrijfstijl en onvergetelijke personages, een verhaal dat je telkens weer zult willen herlezen.
In de Spaanse stad vol tegenstellingen slaan twee jeugdvriendinnen de handen ineen om de moord op een stadgenote op te lossen.
